हेरेको तिमीलाइ आँखाले हैन।
भाग-१

धेरै कुरा गर्नु छ भन्ने रहर हुँदा हुँदै पनि, गर्न नसकिएको जस्तो । ठुलो सपनाहरुको लहर , तर हतार नभएको जस्तो मन। जिन्दगीमा के के नै गरुला भन्ने चाहना, तर यो सब के को लागि? के बाँच्नु मात्रै सबैथोक हो त? के होला त जिन्दगीको सार्थकता? घर, काम, स्कुल!
मनभित्र यस्तै उदास बादलहरु मडारिरहेको बेलामा एकदिन जुनाले मलाई देखाइ परैबाट उसलाई ।

"त्यो केटा मलाई एकदम मन पर्छ। तर भौतिक रुपमा हैन नि, मानसिक अनी भित्री सुन्दरताको कारण मात्रै। त्यो एकदम हम्बल छ" जुना दुई बच्चाकी आमा भैसकी। तर उ एकदम इमान्दरीपुर्बक आफ्नो भावनाहरु ब्यक्त गर्छे, कुनै हिच्किचाहट बिना। म त्यस्तो गर्न सक्दिन।

जुनाले देखाएको "इन्टर्न" लाई मैले पनि हेरे। भर्खरकै रहेछ, होला त्यस्तै २७-२८, तर पनि धेरै कलिलो देखिने भएर होला, उसले दार्ही र जुङा पालेको थ्यो। दुब्लो शरीर, सानो सानो कद, सानो आँखा, लाम्चो अनुहार, सिल्की कपाल। मेरो पहिलो हेराइमा उ केबल एउटा साधारण पुरुष थ्यो। यदी उ पेशाले भबिश्यको डक्टर नभएको भए शायद बिल्कुलै सामान्य खालको चरित्र हुन सक्थ्यो वास्तविक जिबनमा। तर उ सेतो कोटमा डक्टर भन्दा बढी कुनै रसियन लेखक जस्तो लाग्थ्यो मलाई। न त मेरो सम्झनामा कुनै रुसी लेखकको अनुहार प्रस्ट छैन। चेखबको केही कथाहरु मन पर्थे, त्यसैले मैले उसलाई चेखबको रुपमा कल्पना गरे। तर पछी मैले चेखबको फोटो हेर्दा धेरै आकर्शक लागेको थ्यो। यदी मैले उसलाई कुनै प्रसिद्द रुसी लेखकको रुपमा कल्पना नगरेको भए, शायद यो कथाको शुरु हुन्थेन।

जुना म भन्दा पनि उमेरले सानी हुनु पर्छ, तर धेरै कुरामा उ म भन्दा धेरै व्याबहारिक छे। म शायद मिड्लाइफ क्राइसमा छु, मलाई धेरै कुराको अर्थ लाग्दैन। जस्तैकी माया प्रेम, घर, परिवार। सबैको आफ्नै आफ्नै परिभाषा हुन सक्छ जिबनको, बुझेर वा नबुझेर हो मलाई त खाली नाटक जस्तो लाग्छ । एउटा रुटिन जस्तो जिबन! राम्रो संस्कार, आफुभन्दा सक्षम जिबनसाथी, सामाजिक मान्यताको लागि विवाह र सन्तान, राम्रो जागिर, घर, बैँक ब्यालेन्स र एकोहोरो जिन्दगी। मलाई अत्यास लाग्छ यो रुटिन देखी।

जुना र मेरो जिबनमा पनि फरक छ। उसको घर छ, परिवार छ र शायद माया पनि। मेरो घर मात्रै छ।

जुनालाई “हम्बल” लागेको मान्छेलाई मेरो मनले त्यती सम्झीरहेन।

तर एकदिन म लन्चको लागि के मगाउने भनेर साथीहरुसँग अफिसमा कुरा गर्दैथे, कसैले ढोका पुरा नखोली मेरो नाम बोलायो। मैले ढोकामा हेरे। हम्बल मान्छे मलाई हेरिरहेको थ्यो। उसको निलो र खरानी जस्तो आँखाहरु मैले देखे।

"के तपाईं रुम नं २०१ को बिरामीको लागि कफी लागि दिनु हुन्छ, प्लिज?"

म स्तब्ध। मेरो आँखाहरु स्तब्ध। मानौ उसका निला आँखाहरुले मेरो मनको गहिराइ सम्म स्पर्श गरेको छ। मेरो धरातल डगमगाएको छ। मेरो मन स्तब्ध। मेरा आँखाहरु अब उसको सुन्दर आँखाहरुबाट अलगिन्न चाहदैनन। अचानक मेरो वरिपरिको सबै आवाज बन्द हुन्छन र उसको "प्लिज" मात्रै गुन्जिरहन्छ। साँच्चै अती साधारण जस्तो देखिने यो मान्छेको आँखामा के छ, म पत्याउनै सकिरहेकी थिएन।

"क्रेजी? सुन्नु भयो?"
म झसँग भए। जुनाले एक चोटि परिचय गराएकी थि, उ सँग धेरै पहिले। उसलाई अझै मेरो नाम याद रहेछ।

"हजुर, के भन्नु भयो? सरी!"

"रुम नँ २०१ मा कफी लागि दिनु हुन्छ, प्लिज?" उही अनुरोध, उही मिठास अनि जुनाले भने झै “हम्बलनेस”।

"स्योर!" मैले आफ्नो मनलाई फकाए। मलाई उ सँग अझ धेरै कुरा गर्न मन थ्यो, तर उ हतारमा जस्तो देखिन्थ्यो।

उ "धन्यबाद!" भन्दै गयो तर मेरो मनमा उसको निला आँखाहरु गढी रहे।

मलाई दिनभरी छट्पटी जस्तो भैरह्यो। मेरो मनको तारमा मिठो संगीत भरेर उ कहाँ गयो? मलाई उ कहिले फर्केला भन्ने आशा लाग्न थाल्यो।

अचानक बर्षौपछि मेरो मनमा रहरको टुसा फेरी पलाउन थाल्यो। सुकिसकेको पातमा हरियो रङ फैलिएको जस्तो लाग्न थाल्यो। मनको कुरा कसलाई थाहा हुन्छ? कहिले कुन रङ फेरिरहन्छ?

एक नजर, एक हेराइ, एक पल! त्यही एक दिनले मेरो जिबनमा ठुलो तरङ ल्याइदियो।

मेरो मन बेलाबेलामा पखेटा फिजाएर उड्न चाहन्थ्यो। मलाई “हम्बल” मान्छेको बारेमा बुझ्न मन लाग्थ्यो। मैले उसको फेसबुक हेरे। प्रोफाइल फोटोमा उ एउटी सुन्दर केटीसँग औपचारिक पहिरनमा थ्यो। शायद कुनै बिशेष समयको हुनु पर्छ, उसले कालो टक्सीडो लगाएको थ्यो र उ सँगकी केटीले वाइन कलरको कक्टेल ड्रेस लगाएकी थी। त्यो केटीको कपाल सर्लक्क सिल्की लामो थ्यो, फोटोमा उ हम्बल भन्दा अग्ली देखिएकी थी। हम्बल शायद मेरो हाइटको हुनु पर्छ र केटीले हाइ हिल लगाएकी हुन सक्छे। तर त्यो केटी “हम्बल”को जोडीको रुपमा सुहाउदिनथी। उ कुनै प्रख्यात फेसन पत्रीकाको मोडेल जस्ती थी। तर "हम्बल" भोलिको साइकोलोजिस्ट हुँदैथ्यो, उ सँग प्रसस्त पैसा र प्रतिस्ठा पक्का थ्यो। । त्यो राम्री केटी उसको मंगेतर हुन सक्थी वा जिबन साथी। तर प्रोफाइल हेर्दा तिनिहरु बिबाहित जस्ता देखिदैनथे।

मलाई फेरी आफ्नो उमेरको खयाल आयो। जिन्दगीको यस मोड्मा म आफुलाई प्रौढ भन्न रुचाउन तर मेरो अनुहारको छेउ छेउमा टल्किने चाँदी जस्तो कपालले मलाई नब यौबना भन्न पनि दिदैन। शरीरमा देखिएको परिवर्तनले मलाई कुनै लुगा लगाउन छेक्दैन, तर मनमा भने अरुले के भन्ला भन्ने डर जस्तो लगिरहन्छ।

त्यो दिनभरी मैले उसको जिन्दगीको बारे बुझ्ने कोशिस गरे। फेसबुक उसले प्राइवेट गरेको रहेछ तर केही फोटोहरु देखे। उसको परिवारसङ को वा साथीहरुसङको। धेरै पहिलेको जब उसको अनुहारमा दार्ही जुङाहरु पलाएका थिएनन। फोटो र उसलाई हेरेर मैले उसको र मेरो बिचको उमेरको फरक थाहा पाउन सकिन। यती चाँही अड्कल गर्न सकिन्थ्यो उ र मेरो उमेरमा एक दशक भन्दा कम फरक हुन सक्थेन।

घर पुगेपछी केही बेर मैले उसको बारेमा सोच्न रोक्नु पर्‍यो। घरमा मेरो धेरै भुमिकाहरु थ्यो। अब म कसैको आमा, श्वासनी, भाउजु, दिदी र काकी मात्रै थिए। ती मध्ये निभाएको प्रेमिकाको भुमिका धेरै पहिले सकिसकेको थ्यो। म भित्रको प्रेमको रङीन सपनाहरु खन्डहरजस्तो निराश भएका थिए।

म फेरी नाटकको पात्र झै आफ्नो चरित्र निभाउदैथे। घरमा सबै आ-आफ्नो फोनमा ब्यस्त थे। औपचारिक कुराकानी पछी म आफ्नो कोठामा गए। ड्रेसिङ टेबुलको अगाडि पुगेपछी म झस्के। मेरो प्रतिबिम्बमा जवान युबती थिएन, त्यहा निरस र थाकिएकी एक नारी थी। मेरो ओठको रङ गुलाबी थिएन, सुकेर पत्र पत्र भएको थ्यो। बिहानै लगाएको लिप्स्टिक र फाउन्डेसन गैसकेको थ्यो। फुङ उडेको अनुहारमा रहरको कुनै नाम निशान थिएन। दिउसो भरिएको रङीन मन अहिले फेरी खुइलिएको थियो।

मलाई आफ्नो रुप आँफैलाई मन परेन।
नुहाइ सकेर फेरी एकचोटि आफुलाई हेरे ऐनामा ! प्रतिबिम्बमा भिनस उभिएकी थिए, जो रोमनहरु बिच प्रेम, सुन्दरता, यौन र सम्रिद्धिको लागि प्रख्यात थी।

शरीरमा बगिरहेका शीत जस्ता पानीका थोपाहरुलाई हेर्दै मैले आँफैले आँफैलाई सोधेको थिए।

के म मा प्रेम अझै बाकी छ?

क्रमश:

Hajoorle ta Parijat samjhaidinu bhayo. Euta matra prasna, “Mangetar” ko Nepali sabda ke hola? Kaam kura chhineko Ali lamo hola, malai pani thaha chhaina

Hi Chicagaon,

Thank you for your question!

I don't know what is "mangetar" in Nepali. I even don't know many words in Nepali and in English. Tukre ustaad jastai, kunai pani bhasa ramro chaina mero.

Please find the correct word for" Mangetar" and teach us.

BTW, how do you write emails to each other in Sajha? Is it the conversation that shows your post multiple times? I am just confused.

Tehi ta ali garo chha. Mangetar sidhai Hindi bhayo, aba Nepali ma Bibah purba dauntari dherai lamo hune bhayo. Sajhama kohi Nepali bigya hunuhunchha bhane madat gari dinuhunchha ki bhanne aas chha.

भाग- २
मलाई आफ्नो रुप आँफैलाई मन परेन।

नुहाइ सकेर फेरी एकचोटि आफुलाई हेरे ऐनामा ! प्रतिबिम्बमा भिनस उभिएकी थिए, जो रोमनहरु बिच प्रेम, सुन्दरता, यौन र सम्रिद्धिको लागि प्रख्यात थी।

शरीरमा बगिरहेका शीत जस्ता पानीका थोपाहरुलाई हेर्दै मैले आँफैले आँफैलाई सोधेको थिए।

के म मा प्रेम अझै बाकी छ?

आँफैले आँफैलाई हेर्दा शरीर धेरै परिवर्तन भए जस्तो लागेन। मलाई आफ्नो शरीरको प्रत्येक अङ मन पर्छ अनि माया लाग्छ। यस्तो लाग्छ शरीरलाई न्यानो स्पर्शको आबश्यक्ता छ। त्यस्तो स्पर्श जसमा बासना भन्दा धेरै प्रेम होस्।  मैले आँफै पनि मेरो शरीरलाई माया गर्न सक्छु। शारीरिक सुख मात्रै होइन आत्मिय तृप्‍ति होस्।
म आँफैलाई माया गर्दैछु। आफ्नो गलालाई बिस्तारै एक एक औलाले स्पर्श गर्छु, त्यहा शायद अरबौ नशाहरुको अन्तिम बिन्दु छ। मेरो शरीरमा आनन्दको तरङ फैलिन्छ। गलाबाट तलतिर मेरो आफ्नै औलाहरु सलबलाई रहेछन। म अर्को कुनै लोकमा उडिरहेको छु।
घर्‍याक्क ढोका खोलिन्छ। म झस्किन्छु। ढोकामा उ उभिएको छ। म निर्बस्त्र छु, उ प्रश्नबाचक दृष्‍टिले हेर्छ। मेरो शरीरलाई एकचोटि सरर हेरेर अन्त कतै हेर्दै सोध्छ
"के गरिरहेकी?"
"आँफैलाई माया?"
"घरमा अरु पनि बस्छन। लाज लाग्दैन?"
"यो मेरो आफ्नो शरीर हो। मैले आफ्नै शरीरलाई माया गर्न पाउदिन?"
" शनिबार उत्सबका बोलाएको छ खानलाइ। बिदा मिलाउनु।"
" मेरो काम छ। म जादिन."
"कस्तो बौलाहा जस्ती!"
"तिमी नि?"
"म के?"
"तिमीलाई किन केही हुँदैन मलाई देखेर?"
"के म सधैं तिमीसङ टासिएर बस्नु पर्‍यो?" बच्चा बच्ची ठुला भै सके। तिमी अब जवान छैनौ। म तिम्रो लागि जवान बन्न सक्दिन।"
“माया गर्नको लागि उमेरको सीमा हुँदैन।“
"मायाले मात्रै तिम्रो घर चल्छ ?"
"म पनि त काम गर्छु? तिमी एक्लैले सबै पुर्याएको छैनौ।"
"मलाई किचकिच नगर। तिमी खुशी छैनौ भने बाटो खुला छ।"
"यो मेरो पनि घर हो।"
"जेसुकै गर।" भन्दै उ ढ्याम्म ढोका लगाएर गयो।
म अघि जे गर्दैथे, त्यसमा पूर्णबिराम लागेको थ्यो। लुगा लगाएर म निदाउन कोशीश गरे। हरेक रात जस्तो आजको रात पनि निद्रा पर थियो। मलाई सबै भुलेर एकछिन भएपनी निद्रा लाग्ने औशधी थ्यो। मरीले सिकाएकी थी। व्हिस्कीको सट एकपछी अर्को पिउने, जबसम्म तिम्रो मनको पीडा "नम्ब” (सुन्न) हुँदैन।

बिहानको अलार्मसङै शुरु भयो रुटिन जिन्दगी। काममा पुगेपछी जुनाको अनुहार अध्यारो देखे। सन्चो छैन के क्या हो भनेर सोधे। उसले निद्रा पुगेन भनी।
"किन नी?"
"लोग्नेलाई सधैं त्यही चाहिने। थाकेर निद्रा लाग्दा पनि सुत्नै नदिने।" उ झर्की।
म उसको अगाडि हाँस्न सकिन। उसको र मेरो कथा कस्तो उल्टो।
"तिमी त भाग्यमानी!"
"कसरी?" उसले सोधी।
"तिम्रो लोग्ने छ नि!"
"लोग्ने त तिम्रो पनि छ नि?"
"मेरो लोग्ने र तिम्रो लोग्नेमा धेरै फरक छ।"
"लोग्नेमान्छे सबै त्यस्तै हुन्छन।उनिहरुलाई खाली त्यही चाहिन्छ।"
"जस्तै कुनै लोग्ने मान्छेले लोग्नेको कर्तब्य पुरा नगर्न पनि सक्छन। उमेर र चिन्ताको कारण कुनै कुनै लोग्ने मान्छेको समस्या हुन सक्छ। तर उनिहरु आफ्नो पुरुषोत्वको कमजोरी कसैसँग भन्न सक्दैनन।"
"किन र?"
"इगो ! उनिहरुलाई अहँ हुन्छ आफु पुरुष हुनुमा। समाजले उनिहरुलाई शारिरिक र मानसिक रुपमा बलियो देखिन सिकाउछ।"
"अनी श्वासनी मान्छे?"
"हामीहरुमा यौनेक्षा हुन्छ,तर हामीले आफ्नो आबश्यक्ताको कुरा गर्नु हुँदैन। किनकी समाजले हामीलाई लोग्नेलाई खुशी पार्नु पर्छ भनेर सिकाउछ। तर लोग्नेले पनि हामीलाई सन्तुश्ट पार्नु पर्छ भनेर सिकाउदैन।"

"गूड् मर्निङ!" हाम्रो अगाडि "हम्बल" केटा थ्यो। जुना र मैले "गूड् मर्निङ" फर्कायौ।
"तपाइलाई "सिटिस्क्यान" को नम्बर थाहा छ?"
"छ! तपाईंलाई चाहियो?" जुनाले सोधी।
"हजुर!"
"क्रेजीलाई थाहा छ। उसैले दिन्छे नम्बर!" भन्दै जुना आँखा झिम्काउदै हामीलाई छोडेर बाहिर गइ।
"मलाई थाहा छ। तर, नम्बर बताएको पैसा लाग्छ।"
"हजुर ! कति होला?" हम्बल मान्छे हास्यो।
"एउटा नम्बरको ५ डलर, ५ वटा नम्बरको २५ डलर! दिनुहुन्छ?" म पनि जिस्के, आफु भन्दा कलिलो युबक सँग।
"म त अझै बिधार्थी हुँ, म सँग त्यती धेरै पैसा छैन नि!"
" पैसा नभए क्रेडिट कार्ड होला नि।"
"प्लिज क्रेजी! त्यसो नभन्नुस् न!"
मलाई उसको माया लाग्यो। मैले उस्लाई नम्बर दिए। उसले फोन गर्‍यो। के के कुरा गर्‍यो। म आफ्नो कामतिर ब्यस्त भए।
उ बिरामी हेर्न गयो।
दिउसो तिर उ फेरी उसको टिमसँग राउन्डमा आएको थ्यो। नयाँ अर्डरहरु लेख्यो।
"क्रेजी, तपाईं मलाई रुम नम्बर २०३ को रिपोर्ट दिनुहुन्छ प्लिज?"
"नदिने!"
"किन?"
"त्यसको पनि पैसा लाग्छ!"
उ मुस्कायो, वालेट झिक्यो र भन्यो।
"हेर्नुस् त! वालेट रित्तो छ। मेडिकल स्कुलको रिनले म अहिले पढेलेखेको भिखारी भएको छु।"
"तर, तपाईं गरीब हैन नि।"
"मनको त धनी छु।" अलि अलि जिस्क्यो।
"मनको धनले जिबन धान्दैन नि!"
"त्यही त! धन नै किन चाहिने होला?"
उसको कुरा सुनेर हासे । उसले मेरो बिरामीहरुको रिपोर्ट लियो, कसलाई घर पठाउने, कस्को औशधीहरु बढाउने वा घटाऊने छलफल गर्‍यो। अर्को वार्डमा जानु अघि उसले मैले नसोचेको कुरा सोध्यो।
"क्रेजी!"
"हजुर!"
"तपाइको फोन नम्बरको कति पैसा होला?"
"एउटाको ५ डलर, १० वटाको ५० डलर।"
"तपाइ धेरै हसाउनु हुन्छ!"
"तपाइको लागि ० डलर !"
"खुब जिस्किनु हुदो रैछ, तपाईं!"
"तपाईंको नम्बर भन्नुस् त! म मिस कल दिन्छु।"?"
"मेरो नम्बर उ त्यो लिस्टमा छ। तपाईंले मलाई कुनै पनि बेला फोन गर्न सक्नु हुन्छ।“
उ पनि जिस्किन मन पराउदो रहेछ। उ हाँसेर रातो भयो। लाज मान्दै गयो उ।

Great work @crazy_love as always, so good to see you after a long time, Welcome Back LOL :o
please keep it coming :)

सीएलजी,
मङेतरलाई नेपालीमा भन्नुपर्दा शायद "भावी पति या भावी पत्नी" भनिन्छ होला । नेपाली भाषाको ज्ञाता त परिँन तर सुनेको आधारमा लेख्तैछु । "भावी" भन्नाले फेरी भाज्ञ या बिधाता पनि जनाउछ होला । भावीले के लेखीदियो भन्ने गीत सुनेको याद आउछ । घरमा "बृहत नेपाली शब्दकोश्" हुने गर्थ्यो नत्र हेरेर पक्का गरिदिन्थे होला ।
तपाईको लेखनशैलीलाई त मान्नैपर्छ । सामान्य लोग्नेमान्छेको के खोज्छ देखि पुरुषप्रधान समाजमा एक महिलाले खोजिराको हुन्छ र के देखाइराको हुन्छ, सजिब चित्रण गर्नुभएको छ । पुरुषको कामबासना जहाँ खुलस्त हुनुमा बिश्वास राख्छ त महिलामा तेही गुण सुशुप्त रहेको हुन्छ तर हुने त सबैमा तेही होला । गएको महिना युट्युबमा गौरी मल्ल तथा मिथिला शर्मा अभिनित "मुकुण्डो" हेरे, नेपालमा त्यो समयमा यस्तो फिल्म नी बनेको रहेछ भन्ने ज्ञात भयो भनौ । नेपाल हुँदा त यस मुभिको चर्चा त सुनेको थिए, तर हेर्न पाएको थिएन, अहिले हेरे र मलाई यस मुभिले मनमा धेरै डीबेट गरायो । एन्डिङ ओपन राखेको पनि राम्रो छ, धेरै पुराना इङ्लिश लित्रेचर्, कथाहरुको जस्तो । खैर मुकुण्डो पनि महिलामा हुन सक्ने असिमित यौन कुन्ठाको जहाँ एक पाटो देखाउछ त अर्को पाटोमा अन्धबिश्वास र इर्श्याको परिणाम । खैर्, नहेर्नु भएको भए मौका मिले हेर्नुहोला ।

तपाइले लेख्नुभएको कथाको अर्को भागको प्रतिक्षा रहनेछ । गीतको शिर्षक पनि मनपर्‍यो, लोचन भट्टराइको पुरानो गीत ।

Banana_public,

What was your username in the past?

I never heard your name before.

Thank you for your comment!
CL

Bennedict,

Thank you for your clarification! tara "bhabi pati waa patnee" bhanne shabda sajilo chaina hai.
maile "mukunDo" hereko chaina. yo "story" sakepachhi herchhu.
btw, yo song ta Sapana shree le gaaunu bhaeko ho.
Thanks for the comment,
CL

भाग-३

उत्सबको घरमा जानै पर्ने भयो। पहिलो कुरा उत्सब र उसकी श्रीमती रिजा हामीहरुको कलेजदेखिको साथी, दोस्रो कुरा उनिहरु जहिले पनि हामीलाई मदत गर्ने साथी। उनिहरुसँग नभेटेको धेरै भैसकेको थ्यो। कोरोनाले गर्दा जमघट बन्द थ्यो र १ बर्षपछि उनिहरुले हामीलाई निम्ता दिएका थे। रिजाले मलाई फोन गरेपछी मैले नाइ भन्न सकिन।
जाने बेलामा उसले मलाई सचेत गर्‍यो।

"धेरै पिउने हैन।"
"अनी अरु के आज्ञा छ कि?"
"जहिले त्यही तिघ्रा देखाउने लुगा लाउनु पर्छ?"
"अहिले धेरै निहु नखोज! यो भन्दा छोटो सर्ट्स लाइदिन्छु।"
उ चुप भयो। बाटोभरी हाम्रो कुरा भएन। मलाई सजिलो लुगा लाउन मन पर्छ। सारी र गहनाले मलाई उकुसमुकुस गर्छ। त्यही पनि कुनै बिशेष अबशर थिएन। साथीहरु भेट्ने मात्रै। मैले टिसर्ट र हाफ प्यान्ट लगाएकी थिए। उ मलाई धेरै कुरामा कन्ट्रोल गर्न चाहन्छ। मैले कसरी बोल्नु पर्छ, हास्नु पर्छ, कस्तो लुगा लगाउनु पर्छ, के खानु पर्छ आदी इत्यादी।

रिजाले अरु २-३ जना साथीसाथी पनि बोलाएकी रैछे, उनिहरुपनि आफ्नो जोडीसँग आएका थिए। मैले एक जना हामी सबैभन्दा अली परिपक्व जोडी देखे। श्रीमान ६०-६५ होला, श्रीमती चाँही ५५-६० बर्ष जतिको। उनिहरु रिजाको छिमेकीका आमा बुवा, असाध्यै रमाइला, मिलनसार रहेछन। दुबै जना ठट्टा गर्नु पर्ने। म जस्तो धेरै नखुलिने मान्छेलाई पनि एकछिनमा घुलमिल हुन सजिलो भयो। यसपाली बच्चाबच्चीको ग्रुप थिएन, रिजाको बच्चाहरु नेपाल गएका थिए। त्यसैले ठुलो मान्छेहरु मात्रै थिए।

हरेक जमघट जस्तै लोग्नेमान्छे हरु एउटा ठाउमा र श्वासनी मान्छेहरु किचेनमा वा लिविङ रुममा जम्मा भए। जती शिक्षित भए पनि आखिरमा महिला र पुरुषमा बिभाजन हुन्छ, घरभित्र अनि घर बाहिर। नेपालको राजनीति, स्टक मार्केट र नन्-भेज जोकबाहेक उनिहरु के कुरा गर्छन् कुनी। हामीहरु चाँही खानाको रेसिपी, नयाँ फेशन, नेटफ्लिक्स्को नयाँ मुभिदेखी आफ्नो सन्तानको बखान गर्न पछी पर्दैनौ। उसले आँखै आँखाले मलाई एकचोटि एकछिन घुरेर हेर्‍यो, मैले पनि कसैले नदेख्ने गरी बिचको औंला देखाइ दीए। आफ्नै ग्रुपमा गयो।

रिजाले मिठो मिठो खाना पकाएकी थिए। खानासङै पिउने कुरा पनि थ्यो तर पिउने कुरामा वाइन र कक्टेल मात्रै थ्यो। हार्ड ड्रिन्क्स थिएन। मलाई वाइन मन पर्दैन। कक्टेल गुलियो जुस जस्तो लाग्थ्यो। त्यसैले मैले कोक मात्रै पिए। सबै जनाले अली अली वाइन र कक्टेल पिएका थिए। हामीहरु भन्दा बुजुर्ग दीदीले नि वाइन पिउनु भएको थियो।
अल्कोहोलको कारण होला सबै जना अरुबेला भन्दा बढी खुलेर कुरा गर्दै थिए।

"नयाँ के के छ त खबर तिमीहरुको?" रिजाले सोधी।
"गज्जब छ नि! कोरोनाले बुढा बुढी घरमा बस्न पाइएको छ। भनेको बेला खान पाइएको छ अनि ---"
"के के खान्छौ त बुढाबुढी?" ती हामी भन्दा बुजुर्ग दिदीले प्याच्चै सोधिन।
हासोको फोहोरा छुट्यो। दुई अर्थी प्रश्नको उत्तर दिन कोही पनि पछी परेनन।
"मिठो मिठो खान्छन नि! हनीमुनमा के खान्छन तपाईंलाई थाहा छैन र?" रिजाकी अर्की साथी नि कम रैनछे।
"हैन, त्यस्तो मिठो कुरा के के खान मिल्छ हामीलाई नि सिकाओ न!" ती दिदी पनि अलिकती मातेकी रैछिन।
"हामी त थरी थरी भिटमिन खान्छौ दिदी!" फेरी हासोले कोठा थर्कियो। कोही भन्दा कोही कम थिएनन। म हासी मात्रै रहेको थे।
"उत्तावलीहरु! हामीलाई सिकाओ न कसो कस्तो भिटामिन खानु पर्छ?"
"हामीले सिकाउनी हो र हजुरको श्रीमानले पो दिने हो त भिटामिन।" रिजालाइ लागिसकेको थ्यो। उ मुर्छा परेर हासिरहेकी थि।
"उहिले जवानीमा घर, व्यबहार, परिवार भन्दै सक्यो भिटामिनको रहर। अहिले बुडेशकालमा के को भिटामिन नि, नानी?"
"जवानीमा नसकेको कुरा त अहिले गर्नु पर्छ नि दिदी!"
"जिन्दगीमा त्यही भिटामिन रहेन भने के अर्थ रह्यो र?" सबै भन्दा सानी देखिने रिजाको साथीले भनी।
"हैट! यस्तो कुरा नगरौ! अरुले सुने भने के भन्ला?" मैले सकेसम्म यस बिषयलाई बन्द गर्ने कोशीश गरे।
"तिमीहरुको पनि छोरा छोरी दुबै कलेजमा हैन? तिमीहरु को पनि त खतरा हनिमुन भैरहेको होला नि!" रिजाले मलाई जिस्काउन खोजी।
" छोरा छोरी अहिले घरमा छन, अब केही महिना पछी फर्किन्छन।" मैले भने।
"त्यही भएर पो बिचरा अघी देखी सिरियस भएर बसेकी रहेछ।"
" यो मर्ने बेलामा के को भिटामिन नि ? अब त हाम्रो उमेर पनि त ढल्कियो नि!"
"उमेर ढल्के पनी मन बुढो हुँदैन क्यारे! रहरहरु त सधैं जवान हुन्छन्” ती दिदीले भनिन।

उ हातमा व्हिस्कीको ग्लास लिएर भित्र आयो.
"के को हासो हो? पुरै टोल थर्किएको छ।"
"लौ यो!" उसले मेरो हातमा व्हिस्कीको गिलास राखिदियो।
"ओहो! कत्रो माया प्रेम ! आफ्नो मान्छेलाई मात्रै?" रिजाले जिस्काइ।
"अरुको मान्छेलाई त माया गर्‍यो भने त मारीहाल्छन नि!" उ जिस्क्यो र बाहिरियो।
" कहिले देखी छोडेको वाइन? पहिला त खान्थ्यौ हैन र??" रिजाले सोधी।
" ६-७ महिना भयो, वाइनले मलाई निद्रा लाग्दैन ।" मेरो बुढो त आजकल निउ खोज्ने कुरा मात्रै गर्छ , यार। राम्रो बोले पनि नराम्रो मात्रै सुन्छ।" मैले बिषयबस्तुलाई मोड्ने प्रयास गरे।
"लोग्नेमान्छे हरु बाहिर कोही सँग सल्क्यो भने त्यस्तो हुन्छ। यिनीहरुको भर हुँदैन। बेला बेलामा चेक गर्नु पर्छ।" दिदीले तुरुन्तै भनी।
" के चेक गर्नी?"
"के हैन, त्यही चेक गर्नी हो!" दिदीले फेरी हसाउनु भयो।
"कसरी?" अर्कीले सोधी।
"त्यो पनि मैले सिकाउनु पर्छ तिमीहरुलाइ?" दिदीले झन हसाउनु भयो।
"एउटा कुरा भन त नानीहरु?" दिदी अहिले गम्भीर मुद्रामा हुनुहुन्थ्यो।
"हजुर!"
"त्यो गड्यौलाको उपचार हुन्छ कि हुँदैन?"
"हँ, कस्तो गड्यौलाको के उपचार दिदी?" मैले कुरा बुझिन।
"हरे, यी नानी किन बुझेर नि नबुझेको जस्तो गर्छिन?"
"साँच्चै! मैले नि बुझिन दिदी।" रिजा र अरु केटीहरु पनि दिदीलाई अचम्म मानेर हेर्दैथे।
"तिमीहरुले भिटामिनको कुरा गर्या हैन?"
"हो त, अनी गड्यौला का बाट आयो त?" मैले सोधे।
"भिटामिनको सर्प लल्याकलुलुक भएर गड्यौला जस्तो भयो भने के गर्ने?" दिदीको कुरा सुनेर हामी सबै मरीमरी हाँस्यौ।
"तिमीहरु पढेलेखेका हरुलाई था होला नि त! अब घरमा छोराबुहारीलाई सोध्ने कुरा भएन।" दिदीले हाँसो गरेको हैन भनेर थाहा पाएपछी रिजाले भनी।
"दिदी, औषधी पाउछ नि, त्यो सर्पलाई बलियो बनाउने। डक्टरका जानुपर्छ। डक्टरले लेखीदिन्छ औसधी।"
"मलाई के थाहा नानी? बुढा जान मान्छन् कि मान्दैनन?"
"फकाउनु न। कसैले थाहा नपाउने गरी जाने भन्नुस् न।"
"म तपाईंहरुलाई लाने ल्याउने काम गरुला। रिजाले सबै मिलाउछे।" मैले भने।
"यस्तो कुरा भन्नु नहुने। बुढाले थाहा पाए भने मार्छन् मलाई।"
"हामी कसैलाई भन्दैनौ, हजुर ढुक्क हुनुहोस्।" रिजा र सबैले कसम खायौ।

मलाई व्हिस्की अली अली रमरम लागेपछी बरन्डामा निस्के। चुरोट खान मन थ्यो, तर नेपालीको जमघटमा कुरा काटिन्थ्यो यदी महिलाले चुरोट पिएको देखे भने। उसलाई टेक्स्ट गरे, उ आयो, उसको इलेक्ट्रिक सिगरेट २-४ पफ ताने। हामीबिच कुनै सम्बाद भएन। उ अरु कसैले देख्ला की भन्ने डरले तुरुन्तै गयो।

पछाडि अरु कोही पनि आएको जस्तो लाग्यो। । उ रिजाको नयाँ साथी थी। उमेर यस्तै ३५-४० होला। उ कम बोल्थी, धेरै हास्थी। उसको नाम शर्मिला वा शमा के थ्यो। मैले सम्झिन।

"कस्तो शीतल है?" उ मेरो छेउमा बसी।
"भित्र एकदम हल्ला छ। यहाँ शान्त छ।"
"तिमी मेडिकल फिल्डमा हो? रिजाले भन्थी तिमी कुनै अस्पतालमा काम गर्छौ रे?"
"म मानसिक अस्पतालमा काम गर्छु, मेडिकल नै हैन।"
"एउटा कुरा सोध्छु कसैलाई नभन है?"
"कसम खानु पर्छ? गाई खाने?"
"हैन, पर्दैन। तिमी त्यो फिल्डमा भएकोले तिमीलाइ थाहा छ कि भनेर?"
"के हो? मलाई थाहा छ भने भन्छु नि।"
"सुन न! मलाई एकदम दुख्छ!"

Good one CL

Kasto swaschhanda lekhai! Ani samasamayik bisayabastu ra tesmapani dherai adhabaise jodi haruko satyayata! Sarai ramro chha. Arko bhagko pratikshya ma.

*removed*

भाग-४
जुनाले जिस्काएकी हो वा साच्चै भनेकी हो। मैले फेरी सम्झे उसको निलो आँखाहरु। फेसबुक प्रोफाइल चेक गरे, उसले प्रोफाइल फोटो चेन्ज गरेछ। अहिले उसको सिङल फोटो थ्यो। उसले किन फोटो चेन्ज गर्‍यो? के मोडेल जस्ती उसकी गर्ल्फ्रेन्ड उसलाई छोडेर गै? वा उसले जानी जानी आफ्नो ब्यक्तिगत जिबनको फोटो सामाजिक संजालबाट झिक्यो?

उसको केही पुराना फोटोहरु देखे, शायद साथीहरुसँग वा उसको आफ्नै परिवारसँग होला। एउटा फोटोमा एउटा केटा र एउटी केटी थी। उसको भाई बहिनी होला, ऊ बिचमा उभिएको थ्यो। त्यस्तै ऊ अर्को फोटोमा बुवा आमासँग थियो। राम्ररी हेर्दा उसको अभिभाबक र भाई बहिनी भन्दा ऊ बिल्कुल अलग देखिन्थ्यो। उनिहरु गोरा र अग्ला थिए। अनुहारको बनावट पनि अर्कै थ्यो। हम्बल को मात्र हाइट सानो थ्यो। उसको अनुहार पनि सानो र लाम्चो थ्यो। उस्को बुवा पनि डाक्टर थ्यो शायद। एउटा फोटोमा त्यस्तै सेतो कोट लाएर क्लिनिकमा बसेको जस्तो देखिन्थ्यो।

मलाई आफुसँग भाग्नु थियो। आफ्नो बर्तमान बाट टाढा गएर कल्पना लोकमा हराउनु मन थियो। "हम्बल" एउटा माध्यम भएको थ्यो। जुना बेला बेलामा मेरो मनको उडानमा हावा भर्ने काम गर्थी। तर ऊ बिल्कुल अन्जान थी मेरो मनको निराशा र एक्लोपनदेखी। ऊ ठट्टा गरिरहेकी थी। तर मेरो मनले ठट्टा गरेको थिएन।

केही दिन पछी म काममा जान थाले। जुनाले भएभरको कुरा गरी। उसको परिवारको खबर, कुन मान्छे राम्रो कुन नराम्रो, कसले काम राम्रो गर्छ, कसले गर्दैन आदी ! हामी मिल्ने साथी हौ, भौगोलिक दृष्‍टिकोनले ऊ अफ्रिकाको कुनै देशबाट अमेरिका आएकी हो। उसको देशमा धेरै मान्छे मारिए जिनोसाइडको कारण। उसको पनि परिवारका सदस्यहरु। त्यसैले ऊ परिवारको महत्व जान्छे। ऊ धेरै दयालु छे र सहयोगी पनि। तर कहिले काही उसले नसोचेको कुराहरु गर्थी। जस्तै उसको देशमा किशोरीहरुलाइ सानैदेखी लोग्नेलाई शारीरिक सुख दिनु पर्छ भनेर सिकाइन्छ। ११-१२ भएपछी आमा वा अरु परिवारका महिला हरुले किशोरीहरुलाइ आफ्नो गुप्त अङमा मालिश वा के हो गर्न सिकाइन्छ। त्यस्तो मैले कही सुनेको थिइन। उसको धर्ममा लोग्ने खुशी नभएमा अर्को श्वासनी बिहे गर्न पाईन्छ। त्यस्तै आमाले छोरी भर्जिन भए नभएको औलाले चेक गर्छन्। कती कुरा मलाई अचम्म लाग्थ्यो। जस्तोकी रक्सी छुनु पनि हुँदैन तर लोग्नेलाई खुशी पर्न जे पनि गर्नु पर्छ।

त्यसदिन "हम्बल" लाई मैले ढोकामा भेटेको थिए। उसले कपालमा कलर गरेकोथ्यो। हलुका सुनौलो अनी सिल्की कपाल।
"सन्चो छैन भन्ने सुनेको थे।" उसले ढोकामा बाटो छेकेको थियो।
"निको भए नि!"
"क्वारान्टाइनमा त बस्नु भएको हैन नि। कती धेरै दिन भयो तपाईंलाई नदेखेको।"
"हैन! रुघा मात्रै लागेको हो।" मास्क मिलाउदै मैले भने।
"अनी के छ अरु खबर तपाईंको?" हामी कुरा गर्दै हिड्यौ।
"के हुनु गोरु जस्तो पेलिएको छ। न आराम न बिदा। न ब्यक्तिगत समय। सबै समय यो अस्पतालले खाएको छ।"
"अहिले दु:ख गरेको फल पछी मिठो हुन्छ नि त!"
"जुन बेला सुख हुन पर्ने त्यो बेला नभए पछी पछी को के भरोसा?"
"अब कती बर्ष बाँकी छ?"
"३ बर्ष! "
"३ बर्ष बितेको पत्तै हुँदैन।"
"तर ड्युटिले गर्दा परिवारलाइ समय दिन पाइदैन। मेरो गर्ल्फ्रेन्ड रिसाउछे।"
"पेशा नै त्यस्तो रोजे पछी सबैले कुरा बुझ्नु पर्छ।"
"घरमा आमाबुवाहरुले त बुझ्नु हुन्छ तर जसले बुझ्नु पर्ने उसले बुझ्दिन।"
" बिस्तारै बुझाउनुस्, बुझिहाल्छे नि पछी।"
"खोइ मैले उसलाई बुझ्न नसकेको हो की, उसले मलाई?"
"कुनै पनि रिलेशनमा त्यस्तो खटपट भैहाल्छ नि।"
"तपाइको पनि त्यस्तो हुन्छ?" उसले अचानक कताबाट मेरो कुरा सोध्यो। म अलमल्ल परे।
"सबैको त्यस्तै हुन्छ। कुनै राम्रो हुन्छ कुनै हुँदैन।"
"सरी! मैले तपाईंको ब्यक्तिगत कुरा सोधे।"
"म त रिलेशनमा भएर पनि सिङल जस्तै छु।"
"कसरी?"
"म बिबाहित तर मेरो लोग्नेसँग सम्बन्ध छैन, जस्तो हुनु पर्थ्यो।"
"जब आफु खुशी छैन भने त्यस्तो सम्बन्धमा किन बस्ने त?"
"त्यही त आँफैले आँफैलाई सोधिरहेको छु। म बिबाहको यो खोक्रो सम्बन्धबाट निक्लिन चाहन्छु, तर फेरी अड्किन्छु।"
"जिन्दगी किन सरल हुँदैन। सिनेमामा जस्तो प्रेम, रोमान्स र विवाह वास्तविक जिबनमा किन हुँदैन?"
"शायद म आँफै मिस्फिट छु समाजले तोकिएको सम्बन्धमा!"
"तपाइ र मेरो कुरा मिल्यो जस्तो छ। म पनि त्यहिभन्छु विवाह जस्तो औपचारिकता किन जरुरी छ हाम्रो समाजमा। आखिर विवाह पछी पनि मान्छेहरु खुशी छैनन भने।"
"यो कुरा मलाई पहिला थाहा भएन। यदी थाहा भएको भए म बिहे गर्थिन।"
"मैले थाहा पाइसके। तर मेरो परिवार र गर्ल्फ्रेन्ड्ले बिहे गर्नै पर्छ भन्छन।"
"तर म बिहे गरेर पछुताउन चाहन्न।"
"तर तपाईंको गर्ल्फ्रेन्ड मान्दिन भनेको हैन?"
"उ सधैं कन्फुजड नै छे। कहिले आउछे कहिले जान्छे। अहिले पनि "ब्रेक" भन्दै गएकी छे।"
"हामी सबै कन्फ्युज्ड छौ!"
आज हामीले अली धेरै ब्यक्तिगत कुराहरु गर्यौ। शायद अलिकती नजिक पनि भयौ। कुरैकुरामा उसले आफुलाई कुनै अनाथलयबाट अहिलेको परिवारले हुर्काएको कुरा गर्‍यो। उसको जिन्दगी पनि शुरुमै चर्किएको रहेछ। उसले आफ्नो जन्मदिने आमालाई भेट्यो तर आमा ड्रग खाने रहेछ। उसमा सुरुमा चिन्ता, डर र निराशा थ्यो। तर ती सबैलाई जितेर ऊ डक्टर बन्यो। उसको कर्म दिने आमाबुवा एकदम गर्ब गर्छन् उसको सफलता देखेर। उसको बिचारमा सबैलाई अरुले माया गरोस्, ध्यान देओस र हेरोस् भन्ने चाहना हुन्छ। त्यसमा मैले पनि सहमति जनाए।

हामी "लिफ्ट" मा चढिसकेका थ्यौ। २-४ जना अरु मान्छे पनि हामीसङै चढेका थिए, उनिहरु ३-४ तल्लामा निस्किए। हामी गफमा मस्त भएर होला उनिहरुसँग सामान्य "हाइ" मात्रै गर्यौ। लिफ्टमा हामी दुई मात्रै थ्यौ, हाम्रो युनिट छैठौ तल्लामा थियो। पाचौ तलामा पुगेपछी "लिफ्ट"मा क्यारक्यार आवाज आउन थालयो, हल्लिएको जस्तो भयो। यो "लिफ्ट" महिनामा १ चोटि बिग्रेकै हुन्थ्यो, तर पछील्लो केही महिना राम्ररी चलेको थ्यो। मलाई डर लाग्यो। लिफ्ट हल्लिदा डरले मैले हम्बलको हात समाए, लिफ्ट झन हल्लियो, उसले पनि मेरो हात समायो। उसको मुख रातो रातो थियो, बत्ती झ्याप गयो। लिफ्ट ५-६ तल्लाको बिचमा अड्कियो।
सुनसान अन्धकारमा उसको र मेरो हातहरु कामिरहेको थ्यो। मैले मोबाइल खोजे, भेटे, मेनेजरलाई फोन गरे। मेनेजरले १०-१५ मिनेट धैर्य गर्नु भन्यो। डर भने दुबैलाइ लागेको थ्यो। हामी दुबैले सामान्य हुन जरुरी थ्यो।

"एकछिनमा बनी हाल्छ यो। उनिहरु प्रयास गर्दै होलान।" मैले भने।
"यो पहिला पनि बिग्रन्थ्यो हैन?”
"हो! तर २-४ महिनादेखी राम्रो चलिरहेथ्यो।"
"आज हामीले वास्ता पनि गरेनौ कुरै कुरामा। बिग्रेको थ्यो कि?"
"तर छिट्टै बनी हाल्छ।"
"छिटो नबनोस!"
"किन?" उसको हात एकदम तातो थ्यो।
"यहा केहीको हतार छैन।"
"अनी यही अन्तिम घडी भयो भने हाम्रो जिन्दगीको?"उसलाई तर्साउन मन लाग्यो।
उसले मलाई बिस्तारै तान्यो ऊ नजिक। अब हाम्रो शरीरको बिचमा एक धर्सो हावा पनि छिर्न सक्दैनथ्यो। मेरो मुटुको ढुकढुकी बढ्न थाल्यो, तर मैले उसलाई रोकिन। उसको नरम ओठ्हरु मेरो निधार, गालामा, अनुहारमा मायाको फुलहरु बर्षाउदैथ्यो। म धेरैपछी पुरुष स्पर्श पाएर आनन्दित हुँदैथे। उसको ओठ्हरु बिस्तारै मेरो ओठहरुलाई चुम्न थाले, जवाफमा मैले पनि मायालु चुम्बन फर्काउदैथे ।मेरो शरीर झन्झनाउन थाल्यो। । म उसमा समाहित हुन चाहन्थे। हामी समाज, परिवार, नैतिकताभन्दा पर आफ्नो संसार बनाउदैथ्यौ, जहाँ मात्र माया थ्यो। सम्बन्धको रेखाहरु धमिलिएर एउटै सत्य बनेको थ्यो। "प्रेम" जसको कुनै सीमाना थिएन ! कुनै नियम थिएन, कुनै सम्झौता थिएन। न त थ्यो समाजले बनाएको पर्खालहरु। हामी दुई शरीरबाट एक आत्मा हुँदैथ्यो।
शायद हाम्रो जिन्दगीको त्यो अन्तिम पल थ्यो। हामी जिन्दगीको अन्तिम सम्झना सुन्दर बनाउदैथ्यो।

मेरो मोबाइल बज्यो, मैले वास्ता गरिन। मलाई यो अन्धकारबाट बाहिर उज्यालोमा जानु थिएन।

लिफ्ट अली अली फेरी हल्लिएको जस्तो लाग्यो। फेरी फोन बज्यो, यसपल्ट म नचाहिदै उसँग अलगिनु पर्‍यो। फोनमा मेनेजर थ्यो। लिफ्ट अब केही मिनेटमा चल्छ रे।

एकैचोटि उज्यालो भयो लिफ्ट। मैले उसको अनुहार देखे। उसको ओठमा मेरो लिप्स्टिक लतपतिएको थियो। मैले पुछी दिए। हामी दुबैले आफुलाई सामान्य बनाउदा बनाउदै लिफ्ट चल्यो।

लिफ्ट तल्लो फ्लोरमा रोकियो, हामी दुबै चुपचाप निस्कियौ। बाहिर मेनेजर र मेन्टेनेन्सको स्टाफ थ्यो। मैले उनिहरुलाई "धन्यबाद" दिदै बाहिर बङैचामा निस्के। ऊ कता गयो, मैले देखिन। बाहिर चिसो हावा चलेको थ्यो। अघी भर्खर ऊ र म बिच के के भयो म सम्झिदै रोमन्चित भए। कता कता सुकी सकेको नसाहरुमा रक्तसंचार भए जस्तो। मेरो शरीरमा अझै काउकुती लागिरहेको थ्यो। म बिनाकारण मुस्काइ रहेकी थे।

क्रमश:

 

Katha rochak hundaichha. Ek Jana bibahit adhabaise mahila ra sambandhama rakheko yubak ko bich ma prem suru bhayeko chha. Samajka sabai mulya manyatalai tilanjali diyeko chha. Prem ko bisesta nai tehi ho ta, kunai manabiya niyam ma nabadhinu!

Aba herau, kathale kasto mod linchha.

Enjoying this story.

कता कता सुकी सकेको नसाहरुमा रक्तसंचार भए जस्तो

getting goosebumps

के लेख्नु भएको होला मेटाउनै पर्ने?
राम्रै कुरा होला भन्ने हामीलाई लागिरछ

अधबैसे महिला ---- आssssssआउच!

lol

Is it scary? Goosebumps caused by the fear????

रोमाञ्चक हुँदै गएको छ कथा। अर्को भागको प्रतिक्षा गर्दै।।।
I'm glad to see you back in Sajha