आज बेतोड्ले काम गरियो । कसम खाएर भन्नुपर्दा म ऊतिसारो काम ठग्ने मान्छे नि होइन तर हिंजो-आज मेरो काम गराइमा अलिकती स्वार्थ पनि लुकेको छ । एस्पाला क्रिश्मस अन्तै मनाउने कि भन्ने योजना तर्जुमा भाकोले छुट्टीको अर्जी हाल्याथें, तेस्कै कार्यन्वयनको लागी भे नि काम गरे जस्तो देखाउनै परो ! हरेक १५ मिनेट - आधी घण्टामा मार्ल्बोरो फुक्नु पर्ने यो ज्यानका खिल्लिहरुले, धेरै नै राहतको साश लिएका छन् क्यारे आजभोलि ! तर एती हुंदा हुंदै पनि बेला मौकामा फाट्ट-फुट्ट साझाको चौतारीमा कमेन्ट हान्न भ्याइहाल्थें म । आजको सेरोफेरो सतबिउमा केन्द्रित रह्यो; आफ्ना पितृ सम्झें, डांडा पारीका घाम-जुन सम्झें - मन कस्तो कस्तो भएर आयो । कुनै चाड-पर्व वा विशेष तिथी-मिती को बेलामा त सब्कुरा चट्याक चुटुक छोडेर नेपाल नै हान्निम् कि जस्तो लाग्छ मलाई तर देशको बारेमा अनलाइन खबर पढ्दा पढ्दै आफ से आफ नेल हत्कडीमा कैद हुनपुग्छु । 

 

 

हुन त यहाँबाट फर्किएका दाजुभाइ-दिदिबैनिले नेपालमा राम्रै गरिखाको सुसमाचारहरु एदाकदा सुन्न पाईन्छ, तेस्ले मन्मा हर्ष नि पैदा गर्छ; हौशला पनि । तर कथित परीबन्धले आफ्नो लाज छोप्दै हामी बुढाबुढी एतै खुम्चिराछम्; छोराछोरी एतै हुर्किंदैछन्, हामीले केही दु:ख सहीदिंदा भावी सन्ततीको त भविश्य सुनिश्चित होलाकी भन्ने तुक वा बेतुकको बैशाखीले खोच्याउंदै । अब यो सुनिश्चितताको अर्थ पाठक वर्गको आ-आफ्नै शब्दकोषलाई जिम्मा लाएं - पैसाको गणना, पेशाको तुलना, विध्याको आर्जन, विलाशिताको भोग वा सायद अरु केही । 

 

 

मेरो चिन्जानका एकजना मदिरे (प्राय मदिरापान कै क्रममा भेटघाट हुने) मित्र छन् यहाँ अर्को फ्ल्याटमा । आफ्नो आधी जसो पे चेक क्यासिनो तिरै बुझांछन् । 

आज नजुम हो । म झिंजो मान्दै भन्छु कहिलेकाँहीं week-end मा । 

लु न त क्वाटर ऊछालुम् । ऊनी पच्चिस पैशो रेडी पार्छन् । head आए जाने, tail आए नजाने शर्तमा सिक्का ऊछालिन्छ । 

tail आएको खण्डमा ऊन्को सदाझैं सत्वाणी जुञ्जिन्छ; राजा, अघी त ख्याल-ख्यालको भयो, अब "सांच्चै" को जोखाना हेरुम् ल । 

सुधाले मलाई 'राजा' भन्ने हुंदा ऊनिनी राजा नै भन्छन् र अन्तिममा "सांच्चै" को head आएसी घिच्याउंउंदै लान्छन् पनि । 

मैले यहाँ "सांच्चै" लाई किन जोड दिन खोजेको हुँ भने, हाम्रा राजनेताहरुले अहिले ठ्याक्कै तेस्तै चरितार्थ जग्जाहेर गर्दैछन्; राष्ट्रपतिले "सांच्चै" को चुनाव म्याद थप गर्दा नि ऊनिहरुले "सांच्चै" सहमती जुटाउन सकेनन् र फेरी पटक-पटक चिल्लो चाप्लो घस्दै पनि भनी राका छन् कि अब त राष्ट्रपतिले अन्तिम पटक "सांच्चै" को म्याद थपिदिए हामी "सांच्चै" को सहमती जुटाउंछौ ! 

 

 

रात रहे अग्राख् पलाउंछ भन्छन्, एही राजनैतीक खिचातानीको समिकरणले हाम्रा सर्व गुण सम्पन्न नेताजिहरुले के समाधान निकाल्लान् त्यो भोलीका दिनले देखाउला नै; अहिले चाहीं म अलिकती मपाइं व्याख्यान गरिहालुम है त । 

 

 

मेरो जन्म पुर्वाञ्चल, धरानको, लक्ष्मी चोकमा भएको रे; विधालयको अभिलेख र नगरपालिकाको ढड्डामा नि तेइ छ । तर, चुरोट फुक्ने बाहेक लक्ष्मी बाजेका कुनै पनि सत्गुण यो ज्यानमा छैन बरु जुंगाका रेखी बस्दै गर्दा ममा कता-कता दुर्बाशा ऋषीका लक्षणहरु देखिन थालेका थिए । राङा चोकमा कोदोको २-४ तोङ्बा लाएसी भोटेपुलका ब्रो हरुसँग कट्टी प्रदर्शनी समारोहमा सामेल भैहालिन्थ्यो प्राय: । धार्मिक आस्था नभएनी पञ्च कन्या र दन्तकालीतिर पुर्याउंथ्यो गुरु, देवी दर्शन र चिलिम मार्न; कहिलेकाइं ऊतै पनि र्याङ-ठ्याङ नमिल्ने - सानोतिनु धर्मयुद्ध सुरु भैहाल्थ्यो । मैले एकबाजी त बुढासुब्बाका एक ज्योतिष बालाई नि छोडिन, राम्रै लछार-पछार गरियो । आजभोलि निषेध गर्याछन् तर बुढासुब्बा बाको धनुष मानिने टुप्पा नभाको बांसमा ऊबेला नाम लेख्यो भने त्यो जोडीको पिरती अमर र अजर हुन्छ भन्ने विश्वास त्योबेला थियो, हामी नि लेख्थिम् । भुत्राको हुनु ! अर्कोचोटी जांदा फेरी अर्कै ठिटिको नाम लेख्नुपर्ने बाध्यता हुन्थ्यो ! 

 

 

एकचोटि सानीमाकी छोरी शौरभी धरान घुम्न आकी थि । मेरो मनाहिको बावजुद पनि शौरभीले ज्योतिष बालाई हात हेराइ । झुस्स दारी पालेका र कलेजी रंगको दौरा सुरुवाल, कालो इश्टकोट, प्याजी ढाकाको टोपी लाएका ज्योतिष बा हर्षित देखिए । निधारमा लामो पंहेलो टिका थियो, चन्दन हो कि बेसन हो मैले ठम्याउन सकिन, अगाडि फिंजाइ राखेको गेरु रंगको कपडामा केही वेद-पुराण-अगरबत्ती-रुद्राक्ष माला-फुल-प्रशादी आदी थिए ।  म साइडमा ऊभिएर कामना गर्दैथें, हे भगवान यिन्ले फेरी तेइ घिसापिटा डाइलग नभनुन् ! तर ज्योतिष बा आफैलाई साडे सातको दशा लाग्या रइछ त्यो दिन ! 

ओहो ! नानी त कस्ती भाग्यमानी, बत्तिस लक्षणले युक्त, जोडी पनि साह्रै राम्रो जुरेको छ, एही वर्ष लगन नि जुर्ला जस्तो छ, वहाँ बाबुको नि बिदेश योग छ है एइ बर्ष, अब डलर कमाउंदै सुखी जीवन बांच्ने दिन आउंदैछ यहाँहरुको___ 

ज्योतिष बाको अचुक भविश्यवाणी त छोरा-नाती सम्मै रेडिमेड थ्यो होला, मैले हात्को हेल्मेटले बजाइदी हालें । तेस्पछी त 'दाई के गर्नु भाको, छोड्दिनु न' भन्दै एकातिर शौरभी भावनात्मक रुपले कालो निलो हुनथाली, अर्कोतिर भौतिक रुपले नै ज्योतिष बा कालो निलो हुनथाले । 

 

 

छोरोले कर्म-काण्ड गर्ने पण्डितलाई कुट्यो भनेर पछी मेरी आमैले निराहार व्रत नि बस्नुभाथ्यो । खै ! मेरो पाप कती पखालियो, त्यो त चित्रगुप्त माठ्साब नै जानुन् । 

 

 

SLC पछी सँगैका थुप्रै साथीहरु 'गुर्खा' तिर लागे तर मैले त टराइ नि गरिन, बाबाको कथा झल्झली दिमागमा थियो । दौंतरिको लहै-लहै मा बाबाले नि 'गुर्खा' मा टराइ गर्नुभा रेछ, गल्ला वालाले "ओई बाजे, बाहुनको छोरो भएर नि फौजमा जान खोज्ने हो !" भन्दै झापारेर पठाइदे पछी बल्ल वहाँको पढाईप्रती मोह जागेको रे ! अब आफुले नि जबर्जस्ती मोह जगाउनु पर्ने भयो ! 

 

 

चताराको सेकुवा र भेडेटारको चिकेन चिल्ली संग घरेलु माल्पानी खांदै जसोतसो ISc सक्काइयो । कि त हात्तीसारमा बिटेक गर्ने कि पुर्वाञ्चलमा बिई गर्ने गुरुको र मेरो प्लान थियो तर घरबाट राजधानी खेदाइ छाडे । आफ्नै बलबुतोले हो कि भन्सुनले हो, तेस्मा शंकै छ तर केयु मा भर्ना चाइं पाइयो । 

 

 

सुरुको दिन intro मै बित्यो, थोर बहुत्का थोपडा र ठाउँ-ठेगाना नि दिलमा छापिए तर विश्व सुन्दरी भ्रम पाल्नेहरुले पहिलो भेटमै घांस किन हाल्थे र ? दोश्रो दिन नि आशिलो नजरले हामी पछाडितिर ढुकिराथिम्, एउटी बाला हामीतिरै सोझीईन्, देख्न त हिंजै देख्या हो तर तेत्तिसारो वास्ता गरिएनछ क्यारे । 

can i seat here ? सानो मिक्की माउससंगै २-४ वोटा चाबी झुण्ड्याएको आफ्नो रातो झोलाले मेरो देब्रेतिरको सिट इंगित गर्दै सोधिन् । 

yes, please. मैले नि एही भन्ने तर्खरमा थिएं तर गुरु अग्गु भईहाल्यो, भलै उ मेरो दाहिनेतिर बसेको थियो । धन्न प्रभु, कोही त टेम पास मिल्यो भनेर चित्त बुझाएं मैले । 

 

 

जिना नाम रहेछ ऊस्को, मतुवाली थरकी । बाबा इन्डियन आर्मी रे, जन्म र हुर्काइ ऊतै भएछ । टुटे फुटेको नेपाली बोल्थी, ऊसँग बात मार्दा कि हिन्दी कि त अंग्रेजिमा बोल्नुपर्ने भो । अंग्रेजिमा त हालत अलिक टाइट नै थ्यो आफ्नो त्योबेला तर दिलिप साब र स्वर्गिय राजेश खन्नाको फ्यान भएर होला, हिन्दी भाषा काम चलाऊ नै थियो मेरो; ऊस्को र मेरो दोस्ती जम्ला जस्तो भो । 

 

 

तेश्रो दिन पनि हामी ऊसैगरी नैन बिच्छ्याएर बसेकाथेम्, जिना कुनै पुरानो अंग्रेजी ऊपन्यास पढ्दैथी । हिंजो अस्ती नदेखेकी एक नव युवती हाम्रै तिर आइ, गुरुको सत्र पर्ला जस्तो छांट्कांट देखियो । कपाललाई खास्सै मेहनत नगरि डल्फिन जस्तो देखिने निलो कांटाले पछाडि च्यापेकी, स्क्रु जस्तो बटारिएको सुनको नथिया, सानो कालो टिकुली र कालै टप लाएकी त्यो मोरी त नभन्दै गुरुकै छेउमा पो गएर बसी ! मैले पछुतो नजरले एस्सो हेर्दा, गहुंगोरो वर्णकी - हिस्सी परेकी त्यो सुन्दरिको ओंठको चिपिष्टिकमा बल्ल मात्रै ध्यान गयो । गुरुलाई कुहिनो हान्दै डेस्कमुनिको ऊस्को खुट्टामा प्याट्ट लात्तो हिर्काएं, उ अब रत्नाकर डांकाबाट बाल्मिकी भैसक्याथ्यो, झोलाबाट प्रोग्रामिङको किताब निकालेर करीब ३ हप्ता पछी पढ्नुपर्ने एल्गोरिदम आजै पढ्न थाल्यो ! 

 

 

डिस्टर्ब गर्नु ऊपयुक्त छैन भन्ने निश्कर्ष निकालेर नाश्ता ब्रेकको घण्टी बज्नासाथ म एक्लै चमेना गृहतिर लागें, पछी-पछी दौडंदै जिना आइपुगी । ऊस्लाई पाश्चात्य साहित्यको खुबै राम्रो ज्ञान रहेछ, मेरो सामान्य ज्ञानमा पनि हल्का फुल्का गफ दिन भ्याउने खुराक भएकोले चना-तरकारी-समोशा-कोक र चिया सँगै हामी निकै बेर समालोचक भै टोपलिम् । 

 

 

क्लास सक्केपछी हामी बाहिर निक्लिन हतारिंदै थिम्, चुरोट तान्नु जो हतार थियो, रिया; विहानकी नव युवती, ले गुरुलाई रोकी । म बाहिर निस्केर सुर्य तान्दै गुरुलाई पर्खि बसें । 

don't you think its a bad thing ? जिना मसंगै बसेकी थि, ऊपदेश दिन थाली । 

may be, but who cares ? मैले फुर्‍र धुवां छोड्दै भनें । 

exactly. ऊस्ले आफ्नो मिक्की माउसवाला झोलाबाट कुनै बिदेशी ब्राण्डको चुरोट निकालेर पो तान्न थाली, म ट्वां परें ! 

you too smoke ?? 

sometime. 

 

क्या हो गुरु ? मछ्लीलाई त जाल नि हान्नु पर्याछैन, लौ समात् भनेर पानी बाइर आफै आउंदैछन् हं ! राती सुत्ने तर्खरमा मैले सोधें । 

किन ? रन आउट भएं भनेर डाहा लाग्यो ? 

क्रिजमा गएर त जो नि ऊम्मिन्छ बाबु, ब्याटिङ पो गर्न सक्नु पर्‍यो त ! 

छक्का ठोकिन्छ गुरु, हेर्दै जा न । 

लु है मेरो शुभकामना, धेरै जोस्सेर बोल्ड नभएस् फेरी । अनी किन रोकेकी रैछे नि रियाले, कतै आजै i love you त भनिन ? 

तेरो मुखमा .... (चल्तिको चक्किको नाम लियो) यार ! तर आज नोट मात्र मागेकी थि, ऊस्को २ दिन छुटेकोले । 

नोट त हाम्ले नि सार्याथिम् त बाबै, बाल्मिकीजी कै हेन् राइटिङ किन मन परेछ त ! 

कृष्णजीलाई पहिलेइ बुक देखेर होलानी ! खान्दानी सपना साकार होलाजस्तो छ त, बाउ लाउरे हुन नसके नि सशुरो बाउ लाउरे परेछन् । 

चुप्लाग् साले, just friend. 

२ दिन्मा जस्ट फ्रेन्ड, ४ दिन्मा बेस्ट फ्रेन्ड, १४ दिन्मा बेड फ्रेन्ड ! हजुर त प्रगतिशिल मान्छे, गरामा फाली कैले अड्क्या छ र ? 

खेत त ऊर्बर नै होला सायद तर खेती गर्ने नै मुड छैन, बुझिस् ? 

तेसोभे सिजनल खेतिपाती मात्रै हुने भो त ? 

त्यो नि मन छैन यार, यो बारी बांझै रला' जस्तो छ । 

नापियो, भोको बिरालोले कैले सम्म मुसा नखाने नाटक गर्दोरेछ - हेरुम्ला । 

 

 

बित्दो समयमा हामी चार जनाबिच प्रगाढ मित्रता झाङ्गिदै थियो, अरु तीन अनुहार पनि सर्कलमा समाहित भए; रुबी, शरु र जीवन । अब optional छान्ने वा alternate राख्ने पनि सौभाग्य प्राप्त भो - लड्का हामी तीन र लड्की ऊनिहरु चार भाकोले । तर धरोधर्म म तेतिन्जेल सम्म नि neutral नै थें, कहीं-कतै 'क्लिक' भईराथेन । कलेज छिर्नु अघी, इन्टर्भल वा घर फर्किने बेला; गेट बाहिरको सानो चिया पसलमा हामी एक-अर्कालाई कुरी बस्थेम्, रामेछापतिरका बुद्दी दाइको चिया पसल थ्यो त्यो । गुरु, म र जीवन गुट्खाको फांको हालेर सुर्य तान्दै कुर्थेम् भने जिना, रिया, रुबी र शरु भने देख्दै पिरो न पिरो होलाजस्तो त्यो रातो तितौरामा जुटेका भेटिन्थे - अनी जिनाको हात्मा ऊस्को बिदेशी ब्राण्ड नि हुन्थ्यो । 

जिना, wanna try this ? म कहिलेकाहीं सुर्य पास गर्न खोज्थें । 

no thanku, may be 'lil tough fo'me. 

अरे ! तुम्ने नेपालमा आएर सुर्य नही खाया तो कुछ नही खाया । जीवन हावा भर्थ्यो प्राय । 

देखेङ्गे यार, अभी क्युं गले पड् रहे हो ? जिनाको जवाफ हुन्थ्यो ।

 

 

म अलिक फरासिलो मिजासको थिएं, साथीभाइसामु जोक, कविता वा गीत गुनगुनाइ रन्थें । ऐले त stand-up आर्टिष्टका बकाइदा नाम-दाम सहित एल्बम निक्लिन्छ तर त्यो बेला गुमनाम आर्टिष्टका हिन्दी क्यारिकेचरका टेप निक्लिन्थे, मेरा जोकका खुराक तेही हुन्थे, अमिताभ बच्चनको 'नाम दिनानाथ चौहान ..' देखी हेमाजीको 'युं तो मुझे ज्यादा बात कर्नेकी आदत तो है नही ..' सम्म एउटै आर्टिस्टले भ्याएको हुन्थ्यो । गीत-संगीतको माम्लामा चाइं aerosmith र rolling-stone ले दिमाग कब्जा गरेकाथे । अनी कविताको हकमा चाइं, कैलेकांई चक्किहरु न बढी न कम भेर ठीक्क सन्तुलन्मा खाइयारैछ भने, मलाई आँफै फुर्थे । 

 

 

पाठ्यक्रम तन्काउनु पर्दा वा पिरेड सक्काउनुपर्दा; अब त गुरुजन पनि भन्नुहुन्थ्यो, 'ल एउटा इन्टर्नेट जोक भन त' ! 

कुरा के भाकोथ्यो भने म चुट्कुला सुनाउदै गर्दा, " .. फलानोले  त्यस्तो भनेसी ढिस्कानोले के भन्यो भनेर ब्याखा गर्दै जांदा .. ढिस्कानोले पनि एता ऊताको या हु कुरा गर्दै .. "  भन्दो रैछु, तेही "या हु" लाई लिएर गुरुजन भन्नुहुन्थ्यो, 'ल एउटा इन्टर्नेट जोक भन त' ! आफुसँग खुराक प्रसश्तै हुन्थ्यो, म नि गएर सुनाइदीहाल्थें । 

 

 

एक दिन कुन्नी के मुड चल्यो युवराज सरको, गीत गाउन भन्नुभो, मैले नि एत्तिकै गाइदिएं ... तुम अगर साथ देनेका वादा करो मै युंही मश्त नग्मे लुटाता रहुं ... । 

क्रमश: 

Last edited: 20-Dec-12 03:44 PM

View/Share this post only

View/Share this post only

 

 

लौन पर्भो अर्को भाग पस्कनुस न .... सारै पो आतुरी भो त पढ्न .....

 

- थाने 

View/Share this post only

View/Share this post only

 

 

घण्टी गैरहन्थ्यो तर उताबाट फोन नै उठेन । 

 

 

म बोझिल मनले फर्किएं । जिना मसँग पक्कै रिसाएकी हुनुपर्छ, व्यक्तिगत तवरले उस्लाई सही लाग्ने कारणहरु पनि थिए होलान् उसँग तर PCO बाट गरिएको फोन मेरै हो भन्ने कसरी था हुन्छ ? ल, एकछिनलाई थाहै भो रे, तर मेरो फोन जिनाले किन उठाइन ? ल, एकछिनलाई जिना मसँग रिसाएकी हुनाले उठाइन - त्यो नि मान्दिम रे, तर घरका अरु सदस्यहरुले त उठाउनु पर्ने ! यि कुराहरु केही खट्किए मेरो मनमा, केही समाधानहरु निकाल्ने प्रयास पनि गरें तर सकिन, मनले नि मानेन; कलासमा पुगेर झोला उठाएं र निक्लिने मुडमा पुगें म । 

अरे ! कता हिंड्न थाल्या ? शरु एक्लै रहिछ, सोधी । 

हेरन, मेरो urgent काम पर्‍यो के । कसैले सोध्यो भने म गएं भन्देउ ल । झोला भिरेर उस्को पछाडिबाट निक्लिंदै भने । 

i know dude, तिमी .... लाई के पढ्न मन लाग्थ्यो र आज ! (उस्ले उठेर hug दीई, मलाई छतमा रियाको अंगालो सम्झेर आङै सिरिङ्ङ भो; हे प्रभु ! अब एस्ले ह्याट्रिक हान्दी भने त, म त एहीं ठहरै heart-attack ले मर्नेछु भन्ने सोचें) 

जिनालाई फोन गरन एकपटक, कस्तो .... जस्तो मान्छे बा तिमी त ! उस्ले उपदेश दिई, म निक्लिने क्रममा । तर मलाई सन्तोष लाग्ने कुरो यो थियो कि धन्न उस्ले heart-attack दिईन । 

मसँग नम्बर छैन भन्या ! फेरी एकदम हतार नि छ आज मलाई, भोली त आइहाल्लेनी । lie detector ले पनि समाउन नसक्ने गरी झुटो बोलिदिएं मैले र निक्लिएं । 

 

 

कोठामा पुगेर हतारमै change गरें अनी कुदाएं जिनाको घरतिर yamaha-ybx. म उस्को घरमा त्यो भन्दा पहिले कहिलेइ गएको थिईन, गेट बाहिर बाटै देखेको हो । घरमा को-को छन् भन्ने नि राम्रोसँग था थिएन, बाबा-आमा र एक सानी बैनी थिए सायद, मैले बुझे अनुसार, किनकी जिनाले तिनिहरुको मात्रै कुरा गरेको सुनेकोथिएं । त्यहां पुगेर के भन्नु ? किन आएं भन्नु ? जिनाले कुनै तमाशा खडा गरिदीई भने के गर्नु ? एस्ता अनेक असजिलाहरु मनमा उत्पन्न हुंदैथिए तरपनी accelerator घुमाउने गतिमा भने सुस्ती आएन । आss जे पर्ला, पर्ला ! बाहाना-बाजिमा मलाई कल्ले भेट्छ र ? एसो बाटो परेर मात्रै छिरेको, तिर्खा लागेर छिरेको, जिना किन आइन - सोधी हेरुम भनेर छिरेको, अस्ती एउटा नोट छुटेको थियो - तेही लिन छिरेको, मेरो एकजना साथी indian-army मा जान खोज्दैछ - अंकलसँग तेही बिषयमा केही बुझौं कि भनेर छिरेको, आमैले अलिक राम्रो क्वालिटिको ऊन मगाउनु भाथ्यो - आन्टीलाई त्यो बारेमा केइ था'छ कि भनेर छिरेको .. एस्तै आइडियाहरु फुराउंदै जिनाको घरमा पुगें । 

 

 

अघी फोन गर्दा फोन उठाएनन्, अहिले door-bell थिचेर औंलो दुख्न थालीसक्यो तैनी कोइ आउंदैनन् ! हैन, यिन्का साखा-सन्तानले कुन जुनीको खुन्नश उतार्दैछन् मसँग ? एही सोचले मुर्मुरिंदै door-bell थिचिरहें; तर ढोको उघ्रिएन । आखिरमा हार मानें मैले र तेही नजिकैको कुनोको घुम्टी पसलमा पुगें । 

दिदी एउटा पराग दिनु त । (गोजिमा ४-५ पुडिया थियो नै जरुर, तरपनी सशुल्क जानकारी अलिक राम्रो होलाकी भनेर मात्रै)

यो घरमा आजभोलि कोइ बस्दैनन् कि के हो दिदी ? मुखमा पराग ओइर्याउंदै सोधें । 

बस्छन् नि, किन सोध्नुभो र कुन्नी ? 

५ मिनेट घण्टी बजाएं, कोही देखिएनन्, म त कतै लागेछन् कि भनेर नि । 

ए, आज त सबै अस्पतालतीरै होलान् तेसो भए । बिचरा त्यांकी नानीलाई सिकिश्तै भएछ, ब्यानै एम्बुलेन्सां हालेर लग्याहुन् । 

कुन अस्पातल लगे रे दिदी, मेरो साथी हो क्या उ । मैले सक्दो सामान्य पाराले सोधें तर मुटु भने राता-ताता फिलिङ्गाहरुको भुङ्ग्रोमा झुल्सिंदै थियो । 

खोइ, भक्तपुर अस्पातल हो क्यारे । 

ति दिदिको एती वाक्य नसक्किंदै मैले बाइकलाई किक मारीसक्याथें, "एss भाई फिर्ता .. " हो कि तेस्तै कुन्नी के हो भन्दैथिन् ति दिदी तर म धेरै पर पुगीसक्याथें । 

 

 

अरु दिन अरनीको हाइवे र नगरकोट जाने बाटोमा बाइक कुदाउंदा छुट्टै आनन्द आउंथ्यो तर आज मन ब्याकुल थियो, accelerator बटारिरहें, धन्न speeding को ticket खाइन्थेन नेपालमा । गएर inquiry मा बुझ्दा जिनालाई ICU मा राखिएको रहेछ, sleeping pills को over-dose भएको रहेछ । घरपरिवारका सदस्यहरु तेहीं कतै चिन्तित मुद्रामा थिएहोलान् तर कहिले नदेखेको - कहिले नभेटेको, सोधी-खोजी गर्दै हिंड्नु पनि कसरी ? ICU को ढोका बाहिर कुरी बसें, बाहिरी मान्छेलाई भेटघाट मनाही थियो । 

 

 

करीब १ घण्टा पछी एक निराश दम्पती आइपुगे, शोक र पिडाले थिचिएका प्रष्टै देखिन्थे र ति महिलाको अनुहार अलि-अली जिनासँग मिल्दोजुल्दो पनि भएकोले मैले अनुमान गरें उस्का बाबा-आमा हुनुपर्छ सायद । 

अंकल-आन्टी नमस्ते ! यहाँहरुले मलाई चिन्नु हुन्नहोला, म जिनाको कलेजको साथी हुँ । घरमा गएकोथिएं, यहाँ ल्याकोछ भन्ने था'पाएर भेट्न  आएको । मैले एकै साशमा बेलिबिस्तार लाएं । 

ए, बसन बाबु । अंकलले सामान्य रुपमै तेहीं देब्रेतिरको बेन्चतिर ईशारा गर्नुभो । आन्टीको नजर भने मलाई छेडेर आर-पार हुंदैथियो, वहाँको x-ray report मा सायद कहिं-कतै म दोषी भेट्टिएं वा दोषी भेट्टाउन वहाँ प्रयासरत हुनुहुन्थ्यो । म पनि झन के कम, नबिराउनु  - नडराउनु भन्या जस्तो, ठाडै आन्टिसँग नजर मिलाउंदै सोधें, "खास के भाको हो र आन्टी ?" 

 

 

आन्टिले बेला-बेला सारीको सप्कोले आंशु पुछ्दै बेथा बिसाउनु भो - मेरो मन पनि अब पग्लियो, रोयो, कुंडियो - थुक्क म ! जस्तो लाग्यो, बिचरा तेत्रो बज्रपात परेको बेला मैले त्यसरी प्रस्तुत हुन नपर्ने भनेर पछुताएं । आज बिहान मात्र जिनालाई अध्मरो अवस्थामा फेला पार्नु भएछ वहाँहरुले र तुरुन्तै एम्बुलेन्स बोलाएर ल्याउनु भएछ एता । डाक्टरले खतरामुक्त त भनेका छन् रे तर उस्लाई अंझैसम्म पनि राम्रोसँग होस् आइसकेको रहेनछ । 

बाबु, यो बेटाले किन गरेको होला एस्तो ? तपाईंहरुलाई त केही मालुम होला नि ? अंकलले लामो साश फेर्दै सोध्नुभो । हुन त अब मेरो उपस्थिती पछी, अंकल-आन्टी दुबैलाइ थाहा भयो वा कम्सेकम पनि शंकाको घेराभित्र मलाई राख्नु भएकोथियो कि जिनाले एसो गर्नुको पछाडि कहीं न कतैबाट, कुनै न कुनै हिसाबले, धेरै वा थोरै .. त्यो डोरिको गांठो मैसँग बांधिएको छ; तर वहाँहरुले सिधै सोध्न सक्नु भएन र मैले भन्नु पनि कसरी ? 

अंकल एकपटक जिनालाई भेट्न सकिएला कि ? मैले प्रसँग फेर्दै सोधें । 

भेटेर के गर्नुहुन्छ, आधी लाश जस्तो भएको छ उ । अंकलले आंखा रसिलो पार्नु भो । 

एकबार जाम् न त । आन्टीले अंकलतिर हेर्दै भन्नु भो, वहाँलाई सायद कतै आश हुंदो हो, मलाई देख्नासाथ जिना च्वाट्टै निको हुन्छे भनेर । 

 

 

हामी रुममा छिर्नासाथ जिनाले बिस्तारै आंखा खोली, आंखाको नानी मात्र घुमाएर हामीतिर हेरी, अरु कुनै प्रतिकृया थिएन । कानको पछाडिबाट (स्युरे जस्तो गरेर) दुइटा मसिना अक्सिजनका पाइपहरु ल्याएर नाकमा जोडीएको थियो, मुखमा प्लाष्टिकको मास्क जस्तो केही लगाइेएको थियो र तेइ मास्क जस्तैसँग जोडीएको एउटा मोटो पाइप मुख भित्रै सम्म पुग्नेगरी छिराईएको थियो - सायद उस्लाई भोमिट गराइेएको थियो क्यारे । त्यो मोटो, सेतो पाइप पारदर्शी भएकाले त्यो भित्रको कालो - लेदो पदार्थ प्रष्ट देखिन्थ्यो । जिनाले राम्रोसँग साश पनि फेर्न सकेकी थिईन, उस्को हरेक श्वास-प्रश्वास संगै सुनिने घ्यार-घार्‍र आवाजले म आफै निस्शासिंदै छु जस्तो लाग्थ्यो । "मर्ने नै बिचार छ भने सिधै साइनाइड खाए भैहाल्योनी किन त्यो हातमा सानोतिनो काटिरनु ?" मैले नै हिंजो भनेका यि वाक्यले अहिले पुरै कोठा रन्किए झैं लाग्यो, हे भगवान ! मबाट के पाप हुनपुग्यो एस्तो ? मैले तेती नभन्द्या भए अहिले जिनालाई एती कष्ट त नहुंदो हो । मानीसले बांच्नुका लागि किन एती धेरै दु:ख मनाउ गर्छन् कुन्नी; मर्नु त्यो भन्दा धेरै गार्हो रहेछ । 

 

 

जिना एकोहोरो मतिर हेरी रहेकी थिई, मधुरो नजरले, तेल सकिएको दियो झैं; म भन्न सक्दिनथें - मेरो विम्ब उस्को मस्तिस्कमा बनिरहेको थियो वा फगत उस्का आंखाहरु मतिर सोझिएका थिए । म किंकर्तव्यविमुढ मुद्रामा थिएं, अनायासै उस्को आंखाहरु रसाए; दाहिने आंखाको परेलिको डिलबाट एक धार आंशु कानको तलतिरको बाटो हुंदै झरे - देब्रेतिरको आंखाको कोशमा एक ढिक्का आंशुको जमी रह्यो । मलाई था भो अब, मेरो उपस्थिती जिनाले महशुस गरेकीछे, उस्ले मलाई देखेकीछे र केही भन्ने कोशीस पनि गर्दैछे; तर मात्र दिमागबाट । अझैं पनि उस्को शरीरलाई उस्को दिमागले नियन्त्रण गर्न सकिरहेको थिएन । 

जिना, छिट्टो निको होउ ल, प्लिज । उस्को हात समातेर एत्ती भनेर म निक्लिएं, सायद आफुलाई अरु टिकाइ रहने खुबी थिएन ममा । 

 

 

ओए, कां गा'थिस् ? सांझमा खाना खाने बेला गुरुले सोध्यो । 

काइं नाइ यार, मुड अफ भेर निक्लिद्या । 

हेर गुरु, एस्ता धेरै कुरा होलान् तेरो-मेरो बिचमा जो हाम्ले share गरेका छैनौ र तेस्मा हाम्ले फेरी second question पनि कहिले गरेका छैनौ 'coz its bullshit we both know that तर; अहिले मैले reason मागेको होइन, क्लास बंक नै गर्दिस - तेसैले मात्र । एदी त्यस्तो केही छ भने भन्, तेरोलागी म के चांही गर्दिनहोला ? n u better know that. 

साले, एकदिन तेरो ज्यान माग्छु, हेरी राख्न । प्याच्च भनिदिएं, मलाई खास्सै गहिरो गन्थन गर्ने मुड थिएन । 

तंलाई सम्झाउनु त .. कुनै एघारौं अवतार नै आउनुपर्छ ! उ भात खान थाल्यो, म नि खाए जस्तो गर्नथालें । 

 

 

दोश्रो दिन पनि क्लास भ्याउनासाथ हतार-हतार पुगें भक्तपुर अस्पातल, तर जिना रहिनछ त्यहां । उस्लाई दिल्ली रिफर गरिएछ । पछी २-४ चोटि उस्को घरमा नि पुगें तर फुच्ची बैनी र खै को हजुरआमासँग मात्र भेट हुन्थ्यो; उनिहरु इण्डियातिरै भाको जानकारी दिन्थे । म आफैभित्र छट्पटिन्थें, धेरै कुरा भन्नुथियो उस्लाई तर अब ति मेरा मनका कुरा तुंवालो बनेर, मात्र मेरै मनभित्रै मण्डारिन थाले - यो सबकुरा एती छिट्टै र यसरी किन भो कुन्नी ! सायद विधातालाई एही मञ्जुर थियोहोला तर आफ्नै शन्ततीको सुख-चैन छिनेर कुन चाइं सृस्‍टिकर्तालाई सन्तुष्टी प्राप्त होला र ? यो व्याख्या मेरो बुझाई बाहिरको थियो ! 

 

 

धेरै पछी एकदिन जिनाको बाबाले फोन रिसिभ गर्नुभो, केही औपचारिक कुरापछी था' भो, जिना अब नेपाल नआउने रे - उतै पढ्ने रे ! हामी सबैलाई धेरै-धेरै सम्झेकी छ भन्ने मेसेज पनि दिनु भो । 

ल अंकल, हजुरको अर्को पटक कुरा हुंदा हाम्रो पनि सम्झना र शुभकामना भनिदिनुहोला, भन्दै मैले फोन राखें । उस्कालागी निकै दु:ख लाग्यो, 4th semester मा आएर किन छोडेकी होली ? यदी केही मनमुटाव थियो त, मसँग थियो - तेस्लाई sort out पनि त गर्न सकिन्थ्यो होला वा कम्तिमा पनि एउटा समझदारीमा त जस्सरी नि पुगिन्थ्यो होला । म उस्लाई बुझाउन चाहन्थें, चाहिएका सबै कुरा पाइंदैनन् र पाहिएका सबै कुरा चाइदैनन्; जीवनमा । फेरी, केवल पाउनु-गुमाउनु को खुट्किलो भन्दा माथि पनि त थुप्रै कुराहरु छन् जीवनमा; परिवार-समाज-राष्ट्र-मानवता .. । ल, ठीक छ; एती ठुलो दिल छैन रे हामीमा - तर बांचाइ देखी नै भागीरहेका पदचापहरुलाई, बांच्नुको अर्थ्याइ र सिमांकन भित्र समेट्न सकिन्छ र ? खै ! यो जुनीमा जिनालाई यो कुरा सम्झाउने मौका मिल्ला-नमिल्ला, तर मलाई यो थक्-थक भने जुनी भरिलाई रहने पो हो कि । 

 

 

एकदिन सदाझैं बुद्दी दाइको पसल अगाडि पुगेको मात्र थिएं शरुले सुनाइ, "गोकुल रेस्टुरां जाउ रे, रियाले पठाइदिनु भन्याथी ।" 

कैले ? अचम्म मान्दै सोधें, किनकी रियाले हिंजो त त्यस्तो केही भनेकी थिईन मसँग । 

ब्यान फोन गर्याथी । लौ, मैले त भन्दें है जाने-नजाने तिमी .... नै जान ! उस्लाई एस्ता कुरामा बेसी मत्लव नि थेन, वेफिक्री भनी । 

कां हो यो गोकुल रेस्टुरां फेरी ? नाम सुन्या जस्तो लागे नि ठ्याक्कै था भएन मलाई । 

अरे यार, त्यो बनेपा चोकबाट भित्रतिर छिर्ने गल्लिमा । एकदिन सिनेमा हेरेर फर्किंदा बारा खाको ठाउँ के त ! उस्ले याद दिलाई ।  

अरु केही भन्थी ? कलेज आउन छोडेर त्यां किन बोलाईछ त ? 

म के जानुम, तिमीहरु .... जस्तो मान्छेको कुरा, गै हेरन । 

ल म गएं त । फेरी कोठातिरै हान्निएं, ब्याग फालें, change गरिन र तेत्तिकै हुंईकिएं । 

 

 

रिया कुरी रहेकी रैछ, फिस्स हांसी मात्रै अलिक उदास मुद्रामा । अब एल्ले कुन चाइं बम फोड्ने हो भनेर म चाइं त्रसित थिएं । 

किन ह्यां बोलाको ? अन्जान बन्दै सोधें । 

भित्र हिन न । उ अघी लागि, फेमिली क्याबिनमा गएर बसियो । 

ल भन । 

उस्ले केही भनिन, चुप्चाप ओंठ कमाउदै रोइरही । वेटर आइपुगे, मैले दुइटा कफी मगाएं; अरु केही खाने त पेटमा नि ठाउँ थेन, मनमा नि ठाउँ थेन । 

के भो रिया ? केही त भन । मलाई अब आफै अलिक असहज हुन थालीसक्याथ्यो । 

तिमी मलाई माया गर्दैनौ हो ? बल्ल उस्ले मुख खोली । 

हेर रिया, पहिलो कुरा त मलाई जबर्जस्तिको माया मन पर्दैन - चाहे त्यो तिमी, म वा अरु कोही X-Y-Z सँग सम्बन्धित होस् । २ दिन गोदावरी र नगरकोट घुमेर, २ वटा फिल्म संगै हेरेर, कुनै होटेलमा २ प्लेट मम संगै खाएर वा २ रात संगै बिताएर माया बस्छ भन्ने पनि मलाई लाग्दैन । र, दोश्रो कुरा; जीवनको अलिक वृहद चित्र किन हेर्न चाहंदिनौ तिमी ? भोली तिम्रो घरपरिवारले एकथोक भन्ला, मेरो बाबा-आमाले अर्कै थोक भन्नुहोला; एस्कोलागी हामी तैयार छौं त ? 

तिमी के चाहन्छौ त ? उस्ले मैलाई प्रतिप्रश्न गरी । 

हेर कुरा मात्र मेरो___

म बोल्दैथिएं वेटरले कफी ल्याइ पुर्याए । अरु केही चाहिन्छ कि भनेर नि सोधे, अहिलेलाई ठीक छ, चाहिए पछी खबर गरुम्ला भनेर पठाएँ । 

हेर कुरा मात्र मेरो वा तिम्रो चाहनुको होइन रिया, एहीं त तिमी गलत छेउ । 'तं र म' ले जीवन चल्ला त ? 'हामी' को भावना पो हुनुपर्‍यो त । 

म के गरुं त ? कफिले हामीलाई टुलुटुलु हेरिरहेको थियो, उस्ले मलाई टुलुटुलु हेर्दै सोधी । 

एकपटक फेरी राम्रोसँग सोच । भोली हामीले कुनै पश्चाताप गर्नु नपरोस्, म एत्ती चाहन्छु । 

म तैयार छु, तिमीले भनेका हरेक कुराहरु मान्नेछु । उस्ले प्रतिबद्दता जाहेर गरी । 

रिया, मेरालागी वा कसैकालागि पनि तिमीले आफ्ना इच्छा-आकांक्षाहरु मार्नु जरुरी छैन । बरु तिनिहरुको पूर्णताकालागी म सहयोग गर्न सदा तम्तयार रहनेछु । 

म के भनेर बुझुं एस्लाई ? आज उस्ले मलाई र्याख्-र्याख्ती पारीरहेकी थिई, मसँग गणितिय सुत्र जस्तै अथवा सर्वमान्य नियम जस्तै कुनै ठोस् जवाफ त थिएन तर भर्सक diplomatic बन्ने प्रयासरत थिएं । 

एउटा असल साथीको सुझाव, सहानुभुती वा अरु केही । तिमीले कसरी लिन्छेउ । 

अरु केही मत्लव ? उ छोड्नेवाली कहाँ थि र ! 

त्यो त समयले देखाउला, म ऐले नै एसै त कसरी भनुम् ? 

म कुरी बसुं त तिम्लाई ? भरोसा त तोड्दैनौ नि ? 

एदी कुनै दिन मेरा आंखाहरुले तिमीलाई त्यो नजरले हेरेछन् भने । 

प्रष्ट भन । 

भविश्यवाणी म गर्न सक्दिन । 

म पर्खिने छु । 

त्यो दिन सायद तिम्रो पक्षमा नहुन पनि सक्छ । 

हरजाना चाहिने छैन मलाई । 

तर मलाई आत्मग्लानी पनि त मञ्जुर छैन । 

कायर ! 

मलाई आफ्नोलागी डर छैन । 

म माथि विश्वास जुटाउनु किन एती गाह्रो ? 

विश्वास मेरालागी संधै यक्ष कुरा हो । 

कहिलेइ कसैमाथी गरेका पनि छौ ? 

थुप्रै पटक तोडिएका छन् । 

पित्तल र सुन छुट्ट्याउन नसक्नु कस्को कमजोरी ? 

सम्बन्धहरुलाई घोटी हेर्ने कसी भएपो ! 

अब ? 

म छिट्टै निर्णयमा पुग्नेछु । 

सर्वस्व दिसकेपछी समयकालागी रोकुंला र ! 

भो बोझ नबोकाउ, कम्सेकम अहिलेकालागी । 

50% chance त रहेछ ! 

सायद ! 

 

 

चिसो कफी खाने ? कि अर्को ? 

मगाम्न त .. 

 

 

त्यो रातभरी निन्द्रा लागेन, निन्द्रा लगाउनकैलागी केही खाइेएन पनि । थाहा छैन, जिनाको घटनाले catalyst को काम गरेकोथियो कि रियाको पच्छ्याइले ! तर कताकता रिया अब मलाई मनपर्न थाले जस्तो हुंदैथियो । राम्री छे, बाठी छे, ह्युमर र फेशनको सेन्स नि छ, बाउको राजधानीमा तेत्रो ठुलो ब्यापार छ; यत्तिको केटी भेट्न त अरु मरिहत्ते गर्छन् त बाबै ! म कौन सा अग्नी-होम बाट निक्लेको राजकुमार हुँ र ? मेरोलागी भनेर स्वर्गबाट कुनै अप्सरा नै झरेर आइदेली ! आखिर भोली गएर कसै न कसैसँग त विवाह-बन्धनमा बांधिनुनै छ भने, ति मध्यबाट रिया हुनै नसक्ने भनेर त कतै लेखिएको छैन । फेरी मानिसहरु पनि भन्ने गर्छन्; विवाह आफुले मन पराएकोसँग होइन, आफुलाई मन पराउनेसँग गर्नुपर्छ रे ! ल, अब मेरो खोजिले गन्तब्य भेटे जस्तो भो । मानसपटलमा कहिले देखी कोरिएको भावी संगिनिको अमुर्त तस्विर हेर्दा-हेर्दै रियाको मुर्त तस्विरमा परीणत भए जस्तो भो, सफा र टड्कारो ! 

 

 

भोली गएर भनिदिनेछु, तिमी नै हौ मेरो दिलकि राजकुमारी ! मैले नि आफ्नो सर्वस्व सुम्पें अब तिमीलाई नै ! अनी, कस्तो प्रतिकृया देली उस्ले ? कती खुशी होली उ ? आश्चर्यमा कसरी चौडा र चम्किला हुनेछन् उस्का आंखाहरु ? तेसै त ढकमक्क फुलेको उस्को बैंश, अब झन कुन तालमा लैबरी खेल्नेहोला ? एस्तै कुराहरु सोच्दै गर्दा कतिखेर भुसुक्कै निदाएछु । 

 

 

भोलिपल्ट फेरी एकबाजी छिटो कलेज पुगें म, क्लासमा झोला फालेर तल आम्ला भन्ने योजना बुन्दै main building भित्र छिरें म । छिर्नासाथ अगाडिपट्टी सानो प्रतिक्षालय जस्तो थियो, त्यो संगै जोडीएको reception थियो र ति दुई बिचको दाँयातिरबाट सिंढी चढेर हामी माथि क्लासमा जानुपर्थ्यो । म सिंढी चढ्दै गर्दा reception कि बिना दिदिले बोलाइन्, "ए भाई, (फलानो) नाम तपाईंको होइन ? तपाईंको चिट्ठी आछ ।" घरबाट त संधै फोनै गर्थे, किन चिट्ठी लेखेछन् त भन्ने सोच्दै चिट्ठी बुझें, तर चिट्ठी घरबाट नभै जिनाले लेखेकी रैछे ! पुराना कुराहरुले झ्याप्प दिमाग अंठ्याए जस्तो भो, खाटा बस्न थालेको घाऊ फेरी कोतरिए जस्तो भो । चिट्ठी लिएर सिधै छतमा पुगें, लेखिएको थियो - 

 

के छ हालखवर ?

आशा गर्छु अनी प्रार्थाना पनि, तिम्रो स्वास्थ्य र सोचाइ सधैं-सधैं शुभ र सकारात्मक रहोस् ।

 

 

म यहाँ ठिक्-ठाक छु, पढाई पनि राम्रै गैराखेको छ । नयाँ ठाउँ हो त्यसैले गर्दा settle हुन अलिक समय र गार्हो लागेको मात्र हो, थुप्रै कुराहरुमा अझै पनि घुल्मिल हुन र manage गर्न बाँकी नै छ तर I hope बिस्तारै सबै कुरा मिल्दै जाला नि ।  दु:ख-सुख भनेको त आफ्नो ठाउमा छदैछ, मान्छेले जसरी र जुन परिस्थितीमा पनि बांच्नुनै पर्दोरहेछ - फेरी मैले / तिम्ले वा अरु कसैले चाहदैमा संसारको नियम विपरित र सम्भाव्यताको सिमा भन्दा बाहिरको केही कुरा भइहाल्ने पनि होइन । त्यसकारण, म लगभग सन्तुष्ट छु; लगभग, किन भने मात्र एउटै कुराले मन दुख्छ - every now n then, I miss u lots angry boy.  हो, धेरै कुराहरुमा अहिले पनि सम्झौता गरेर बांचिरहेको छु र शायद मेरा आगामी दिनहरुमा मैले अरु थप् कुराहरुमा पनि गर्नुनै पर्ला । but who cares, as u used to say ! 

 

 

कुनै एक जमाना पनि थियो, .. लाग्थ्यो - म कुनै उदेश्यबिना र अर्थहिन भएर किन बांचिरहेकोहुंला ? घर देखी कलेज अनी कलेज देखी घर, समयको दुरिमा उमेरले फड्को मार्ने फगत् एउटा बहाना, तर गन्तब्य, सधैं अलक्षित । खान मन लागे खाउ, मन नलागे नखाउ, जे मन लाग्छ गर अनी जता मन लाग्छ जाउ ! मन्दिर - मसानघाट, सबै उस्तै; आफ्नो - पराइे, सबै एउटै ! केही गल्ती गर्दा कसैले दिने सजाएको डर पनि थिएन र केही राम्रो गर्दा कसैले दिने स्याबाशिको अपेक्षा पनि हुन्थेन । मेरो आफ्नै एउटा सिमित परिधी, एउटा अपरिभाषित क्षितिज - जहाँ जित्-हार र पाउनु-गुमाउनुको कुनै औचित्य नै थिएन । मेरो बांचाइेमा मेरो जीवन हिँड्यो-दौडियो-लत्रियो वा मेरो भोगाइमा मेरो अनुभुती रोयो-हांस्यो-कुण्ठियो, खोइ; त्यस्को जोड-घटाऊ गर्ने कहिल्यै न मैले आवश्यकता महशुस गरें न प्रतिफलको फलदायिता सँग मेरो कहिल्यै सरोकार नै रह्यो । .. लाग्थ्यो - जीवनको यो रुप कती घ्रिणित, कती निरस, कती सस्तो र  कती लामो !

 

 

तर होइन रहेछ, आज म जीवनलाई पवित्र देख्छु - बिहानिको शितको थोपा जस्तै ।  म जीवनलाई सरस हेरिदिन्छु - मनसुनको पहिलो बर्षा जस्तै । मेरो बुझाईमा आज जीवन जटिल छ - भुगोलका अनेकौ चट्टान र सिमाना चिर्दै निरन्तर वहने हिमनदी जस्तै । तर पनि, मेरो पारीभाषामा आज जीवन लक्षित पनि छ - अन्त्वत्व सागर सँगको मिलन जस्तै । once again, Thanku; for being in my life n helping me to understand it ! आज म जुन हेर्दै केही कल्पिन्छु, फुलहरुमा केही खोज्छु, बतासले उडाइ ल्याउने सुगन्धहरु केलाउंछु; अहँ, मन भरिदैन - केवल पराइपन । बिहानिको लालिमा, साँझको गोधुलिमा मन एकतमासको हुन्छ, केही सपनाहरु बुन्छ, आफैले आफुलाई सान्त्वना त दिन्छु तर पनि मन मान्दैन - केवल एकलोपन । अहो ! जीवनको गती पनि आज कती तेज, बन्द मुट्ठीबाट बालुवा झरेझैँ यो एक-एक अमुल्य पलहरु त्यसै घटिरहेछन्, मेरो जीवनबाट; तिमी बिना ।

 

 

हो, म आज एक्लो छु, अतृप्त पनि र यो अकाट्य होला सायद; तर म तेही दिनको प्रतिक्षामा सदा रहिरहने छु - जुन दिन यो दुरिलाई म मेट्न सकुं; म भेट्न सकुं तिमीलाई र हेर्न सकुं यो आँखाभरी अनी सांच्न सकुं यो मनभरी । तर अफ्सोस्; सपना बुन्नु आफ्ना कुरा, साकार हुनु बेग्लै कुरा, मानीसले चाहनु एउटा कुरा, जीवनले चाहनु अर्कै कुरा; किनकी परिवर्तन नै जीवनको नियम रहेछ .. 

 

 

तिम्रो माया पाउनु त कर्ममै रहेनछ, तर तिमीलाई माया गर्नुबाट कुनै सिमा र शक्तिले मलाई रोक्न सक्छ र ? हो, मलाई थाहा छ तिमी एस्लाई फेरी पागलपनको संज्ञा दिनेछौ, ठिकै छ म पागल नै सही, म प्यासी नै सही । तर विश्वास गर, अन्तिम साश फेरुन्जेल, अन्तिम ढुक्ढुकी रहुन्जेल यो पागल विश्वको जुनसुकै हिस्सा र हालतमा भए पनि .. मात्र तिम्रै भएर बांचेकी हुनेछे - तिम्रो सुखमा हांस्दै, तिम्रो दु:खमा रुंदै अनी तिम्रो प्रगती र प्रतिस्ठाको कामना गर्दै । मलाई एसैमा खुशी मिल्छ त भन; म के गरुं ? मैले खुशी हुन पाउनु कि नपाउनु ? 

 

 

हांसोका पलहरु त तिमी आफ्नाहरुसंगै बांड्ने छौ, बांड - म तेस्को ऋणी हुन पनि चाहन्न तर तिम्रा पिडाहरुमा भने मलाई सम्झिदिए है । धेरै त के गर्न सक्थें र तिम्रालागी, तर निश्पाप र निश्चल मनले जरुर प्रर्थाना गरिरहेको हुनेछु । मेरा आंशुले तिम्रो बाटो कहिलेइ नछेकोस्, बरु मेरो भाग्यमा केही-कुनै खुशीहरु बचेका भए सबै तिमीलाई । 

 

 

उही तिमीलाई चटर-पटर गरेर हैरान पार्ने 

पागल 

 

क्रमश: 

 

 

Last edited: 27-Dec-12 06:17 AM

View/Share this post only

View/Share this post only

 

थाने

View/Share this post only

View/Share this post only

View/Share this post only

View/Share this post only

प्रशंसाको लागि धन्यवाद । अर्को भाग राखिसकें त हाउ, कता गाएब हो ? 

 

Old Jeans, 

thanx fo'ur tym  n comment, it really means alot.  

 

sukuchha, 

के सारो डाहा मानेको लौ हेर ! तर अहिले नै २टै हात्मा लड्डु छैन हो मित्र, मिठाइ पसल बाहिर पुगेको मात्र हो । 

 

थाने, 

वाह ! कती राम्रा पंक्तिहरु, मेरो सबै कथाको सार निचोरिएर आए जस्तो लाग्यो ! टाउको झुकाएं प्रभु, तर यो टुक्रा-टाक्रिले मनै भरेन क्या सोम; full-phase कहिले पढ्न पाउने सुअवसर प्रदान गर्ने हो भन्या ? म त कुरी रा'छु है, आशको निराश नहोस् गुरु । 

 

लरे माठ्साब, 

रिया नै ठीक हो कि भन्ने .. हामीलाई पनि लागेको अवस्था त हो तर यहाँहरु जस्तै हितैषिका अमुल्य सुझाव र बहुमतको चाहना अनुरुप लेख्तै जांदा काहानीमा टुइष्ट पनि आउंछ कि भन्ने .. हामीलाई लागेको अवस्था पनि हो ! 

 

क्रेजी, 

कथा पछ्याइदिनु भाको मा धन्यवाद । तपाईं जस्तो मार्मिक र जीवन्त लेख्न त जान्दिन; मेरो मनचिन्ते र उरन्ठ्याउला लेख पनि मन पराइदिनु भाको मा खुशी लाग्यो । 

 

भक्ते दाजै, 

मेरो कथा पढिदिएर ठुलो गुन लाइदिनु भो, आभारी भएं । 

 

साथै, मुरि-मुरी धन्यवाद अन्य सम्पूर्ण पाठकहरुलाई पनि । 

View/Share this post only

View/Share this post only

उत्तम शैली, उत्तम चित्रण , उत्तम उद्दरण . 

View/Share this post only

View/Share this post only

 

View/Share this post only

 

 

उही तिमीलाई चटर-पटर गरेर हैरान पार्ने 

पागल 

 

 

चिट्ठी पढि सकेर मन कस्तो-कस्तो भो । यो केटीको सुद्धी कहिले फिर्ने होला भन्ने लाग्यो । यि सब कुराहरु भैसकेपछी पनि ? मलाई त लागेको थियो, जीवनयात्रामा अघी बढ्न र बाटोमा भेटिने बेथाहरु बटुल्न, अब त एस्ले सिकेकीहोली । जीवनलाई परिवर्तनसँग समानान्तर रुपले अर्थ्याउने मान्छेले फेरी किन तेसैलाई भाविको लेखोटसँग, पुर्व जन्म र पुनर जन्मको परीणामसँग जोडेकिहोली ! किन बांचाइलाई जन्मदै लेखिने जित र हार अथवा बदल्नै नसकिने साश्वत सार भनेर बुझेकिहोली ? हुनत कुनै एकले यो चोलालाई जसरी बुझ्छ र बांच्छ, तेही नियम नै अर्कोकालागी पनि लागु हुनुपर्छ भन्ने पनि मेरो मान्यता होइन - कोही साधु छन् यहाँ, कोही सर्जग छन् यहाँ, सृष्टी यो एउटै भएपनी शृजनाका हजार सन्तती छन् यहाँ; बांच्नु कसैलाई बरदान यहाँ, मृत्‍यु कसैलाई मोक्ष यहाँ, दृश्य त्यो एउटै भएपनी हेर्नेका हजार दृष्टी छन् यहाँ । र सायद, अपवाद भन्नुको अस्तित्व पनि छ क्यारे यहाँ ! 

 

 

क्लासमा ग्रुप बाहिरका २-४ जना थिए, म कसैसँग केही नबोली झोला फालेर झरें । चुरोट खान्छु भनेर निकालें, जिनाले कुनै दिन बट्टै झम्टेको र क्षितिजतीर हेर्दै लामो पप तानेको घटना कताबाट हो, स्‍मृतिमा आइपुग्यो; एकछिन बट्टा तेत्तिकै ओल्टाइ-पल्टाइ हेरिरहें । बट्टाको लोगो र अक्षरहरु केइ नि देखिन बरु, उस्को "can i sit here ?" सोधाई देखी मेरो, "जिना, छिट्टो निको होउ ल, प्लिज ।" सुझ्याइ सम्मका सबै यादहरु कुनै डिजिटल क्यामेरामा प्ले गरिएझैं तेही चुरोटको बट्टामा एक पछी अर्को चित्रित भैरहेका थिए । 

के छ र हो त्यस्तो special त्यो प्याकेटमा ? रियाले अतितसँगको सेतुलाई चुंडाउंदै सोधी, कुन बेला हो मेरै छेउमा आएर उभिएकी रैछे । 

हेरन, यो luxury kings भनेर किन लेख्याहोला भनेर सोचिरा'नी ! ढांट्ने क्रममा मलाई दुइबाजी सोच्नै पर्दैन, दिमाग खुबै छिटो चल्छ । 

luxurious feel गराउंदो हो नि त तिमीजस्तो चुरोटेहरुलाई ! संगै बस्दै भनी । 

के यो मैले चुरोट खानुप्रती ब्यङ्य वा आपत्ति हो ? प्रसंगलाई मोड्नु मात्र मेरो ध्येय थियो । 

तिमी हरेक कुराको अर्थ खोतल्नु किन जरुरी मान्छौ ? फुक न जती मन लाग्छ, तिम्रै ड्याडीको पैसा हो ! रिया ठान्थी, यि वाक्य उस्ले आफैले भनेकी हो; म ठान्थें, मैले उस्लाई भन्न लगाएको हुँ ! 

एदी कुनै दिन मैले आफ्नै कमाइले खाएछु भने ? 

तेस्ले कुनै अन्तर ल्याउंदैन, सायद । 

एदी तिम्रो कमाइले खाएछु भने ? 

मलाई खुशी नै होला तर केही सिमाहरु हुन सक्छन् । 

एदी हाम्रो कमाइले खाएछु भने ? 

खुशी कम र सिमा बेसिको अनुपातमा संभावना देख्छु म । 

तिम्रो संभावना सिघ्र नै साकार होस् भन्ने चाहन्छु म, तर सिमाहरु केही कम हुन सक्लान् कि ? 

मत्लब ? अब बल्ल झट्का लाग्यो उस्लाई । 

तिमी हरेक मत्लबलाई बोलेरै बयान गर्नु किन जरुरी मान्छेउ ? मैले एक खिल्ली सुर्य निकालेर सल्काएं, सपना र बिपनाको संघारमा उभिएकी जस्ती देखिन्थी रिया । 

 

 

दाईss दुइटा चियाss । आज उसैले मगाइ । 

यो कस्को कमाइबाट ? 

तिम्रो सशुरा बाउको ! प्लिज एक पटक डाइरेक्ट भनन, मलाई heart-attack आउला जस्तो भैसक्यो । 

मलाई अड् लाग्छ । तिम्ले बुझेउ त, भएन ! 

नाइ, नाइ ! उ खुट्टा बजार्दै मेरो पाखुरो समातेर झ्यांक्न थाली । 

ok, i like you. 

अहं, एतिले त मरिगए हुंदैन । ३ वर्ष कुराएका छौ, छिट्टो केss ! 

पख, कुनै दिन ring ल्याएर formally भनुम्ला । 

भो, पछीका कुरा पछी गरौंला, अहिले खुरुक्क भन । 

ए बा ! अहिले देखी नै घुर्की ? म त आफ्नो निर्णयमाथी पुनरविचार गर्नुपर्छ कि क्या हो ! 

अनी के त ? एक-एक तड्पाइको ब्याज सहित अशुली गर्नुछ । ल-ल, get on your knee ! 

stop kidding. यो सब म गर्छु होला नि ? 

अरे वा ! you have to ! नत्र म रिसाएर गएं ! उ उठी । 

अरे यार, बसन । ok, ब्रेकमा भन्छु ल छतमा, happy ? उस्को हात तान्दै बसाएं । 

no way, अहिले नै भन्नुपर्छ । right now, right here. 

हांसो-मजाकमा कुनै पनि नौटंकी गर्न मलाई कहिले पनि जोख्नु-जमाउनु पर्दैन तर यहाँ कुरा अलिक भिन्दै थियो, मलाई पक्कै अप्ठ्यारो लागेको थियो, अर्को उपाए थिएन पनि । हातको चुरोट फ्यालेर घुंडा टेकें, उ बेन्चमै बसेकी थिई, उस्को हात समातेर बडा मुश्किलले भनें, "riya, i love you, will you please marry me ?" 

oh, thanku-thanku-thanku ! उस्ले गम्ल्याङ्ग अंगालो हाल्दै मलाई भुंइमै ढलाई । 

ओए ! के गरेकी ? कपडा सबै फोहोर भो भन्या । उस्लाई माथि घचेट्दै भनें । 

बालै भो, thanku-kiss चाइं ब्रेकमा ल, first-lip's ! बीस्तारै भनी, केही लजाउंदै । 

no way, रियाजी । right now, right here ! ढाडको धुलो झार्दै भनें । 

नाटक नगर ! उस्ले चिया समाती, मैले चुरोट निकालें । 

एss आफुलाई पर्दा चाइं नाटक ? मलाई त चाइयो, चाइयो ! 

सांच्चै भन ! भर्खरै एक सुरुप चिया तानेको ओंठ पुछ्दै भनी । 

अं । 

सांच्चै भन ? हातको चिया साइडतिर राखी । के गर्छे यो ? एहीं चटक देखाउन थाली कि के हो ? मलाई डर लाग्यो । 

हैन-हैन, जिस्केको मात्रै ! के हो तिमी त ? पछाडिबाट उस्को कपाल तान्दै भनें । 

प्यार किया तो डरना क्या ! कुमले धकेल्दै भनी । 

धेरै फिल्मी नहोउ, चिया सक, क्लास सुरु हुने बेला हुनथाल्यो । 

आज बंक गरुम्न ! आंखामा चमक ल्याउंदै मेरो हात समातेर प्रस्ताव राखी । 

शुरुवात नै क्लास छोडेर गर्ने र भन्या ? 

हेरन, मलाई त कस्तो छट्पटी भैसक्यो के । कता जाउं - के गरुं भा'छ ! 

खुरुक्क क्लासमा जाने, ध्यान दिएर पढ्ने । 

हस् पतिदेवजी, तर यो शनिबार पक्का है त, हामी दुईजना मात्रै ! 

 

 

के भो रिया ? anything wrong ? उस्को निन्याउरो मुख देखेर सोधें, अर्को दिन । 

मैले हाम्रो बारेमा भनेकोथिएं घरमा । 

अनी ? 

वहाँहरुले मान्नु भएन । भुइंतिर हेर्दै भनी । 

हेर, मैले त पहिले नै भनेको थिएं एस्तो हुनसक्छ भनेर । अब ? 

म त कस्तो दोधारमा परें । तिमी भन न के गर्ने ? 

मेरो बिचारमा त अहिले नै आत्ती हाल्नुपर्ने त्यस्तो केइ छैन । भन त, कस्का बाउ-आमाले, 'जा छोरी, पढाई-लेखाइ छोडेर कुनै केटासँग छिल्लिंदै हिंड्' भन्लान् र ?' फेरी त्यो पनि मजस्तो भर्खरै बिई पढ्दै गरेको केटोसँग, वहाँहरुलाई तिम्रो भविश्यको चिन्ता त होलानी । समय बित्दै जांदा सायद वहाँहरुको धारणा पनि बद्लेला । मैले सान्त्वना दिंदै भनें । 

तर पछी पनि मान्नु भएन भने ? उस्ले संका पोखी । 

ठण्डा दिमागले सोच रिया; हेर, हामी आफ्नो खुट्टामा उभिएका छैनौ तेसैले तिमीलाई कहीं अन्तै लिएर जान त अलिक गार्हो होला तर आज-अहिले नै घरमा लिएर जान सक्छु र मेरा बाउ-आमालाई जसरी भएनी मनाउने ग्यारेन्टी पनि लिन्छु । त्यो भन्दा पहिले तिमीबाट भने मात्र एउटा कुरा जान्न चाहन्छु; के यो सही हुनेछ या गलत ? र, कुनै पनि निर्णय लिनकोलागी तिमी स्वतन्त्र छेउ । 

तिम्रालागी सही के हो ? 

समय । आफुलाई योग्य पार्न चाहन्छु, तिम्रालागी । 

के यो तिम्रो एक्लो विश्वास हो ? 

होइन, तिम्रो निर्णयले अहम् भूमिका खेल्नेछ । 

मेरो निर्णयले तिमीमाथी घात हुनेछ भनेर डराएका छैनौ ? 

तिमीलाई आफ्नो मानिसकेपछी तेस्ता कुराहरु गौण हुन् । 

पक्का ? 

भन, म तयार छु । 

तेसोभए भरे खाना खान आउ घरमा ! कुटिल पाराले मुस्काउंदै भनी । 

केरे ? कुनै नराम्रो सपनाको बिच्मै ब्युंझे जस्तो भएं म । 

एकपटक भेट्न खोज्नु भा'छ ! green signal छ, नडराउ ! अब उ ताली बजाउंदै हांस्न थाली, मलाई ठुलै डज् दिएकी थिई ! 

पख काली, मेरो हातबाट राम्रै भेटेउ अब । मैले खेदाएं, झोला च्यापेर दौडीई उ । 

 

 

टाइममा आइपुग है, first impression को सवाल छ ! छुट्टीने बेलामा रियाले फेरी याद दिलाई । 

ल बाबा । ६ बजे भन्या होइन त ? साडे ५ बजे नै आम्ला भएन ? 

ओहो ! किन एस्तो आत्तुरी ? आजै कन्यादान गर्दिन्छन जस्तो लाग्यो कि के हो ? 

के था' ? हाम्लाई यो कालीले हुक्क पारीसकी, आजै लैजा भन्न नि के बेर ? 

उस्, सपना नदेख ! सुनन, केइ नखाइ आउन मिल्छ भने ? 

भोकै आउनु ? मलाई उस्को आशय था' थियो तै पनि जोक गरें । 

त्यो भनेकी होइन, बदमाश ! बीस्तारै चिमोटी उस्ले । 

 

 

सांच्चै जांदैनस् त भन्या ? म त एक्लै हुने भएं त ! भरे सांझमा गुरुलाई मनाउदै थिएं । 

याssर, मलाई यो सब कुरामा नफसा न हो ! बुढो पार्टीसँग मेरो ट्रम नै खान्न के, तंलाई त थाहै छ नि । 

एउटा कुनोमा जांड तान्दै मलाई company दिएर बसेस्, भैगो त ! 

ज्वाँईं साब्लाई मान-मनितो गर्न बोला'होलान, म किन जानुनी ? उस्को जाने मुड देखिन, मलाई नि कर गर्न मन लागेन तर कता-कता मनमा मलाई बिझिरहेको थियो; मैले बाजी मारें भन्ने कुरामा त खेद थिएन कतै गुरुलाई ? 

तैंले कुनै दिन रियालाई मन पराउंथिस् हो ? 

साले, एस्तो गाली नदे है । तैंले यसरी बुझ्छस् भने म जान तयार छु - जेसुकै गर्न नि तयार छु । 

मलाई कहिलेकाइं guilty feel भएजस्तो हुन्छ यार, तेसैले सोधेको; अन्यथा नली' ल । 

मैले कहिलेइ उस्लाई___ ए, सरी; वहाँलाई त्यो नजरले हेरेको छैन, ढुक्क हो । 

i hope तैंले सांचो बोलेको छस्, तंबाट खोसेर आफ्नालागी केही हाशिल गरें भने त्यो मलाई बाचुन्जेल बोझ हुनेछ, बुझिस् ? 

यो भ्रमलाई गिदीबाट निकाल् र धेरै sentimental पनि नहो । बरु, छिटो गैहाल्, सशुरा बाले घडी हेर्दै होलान ! 

लु त यार, म निक्लिनु पर्ला अब । 

best of luck ! धेरै नखाएस् ल, म यहाँ बन्दोबस्त गरिराख्छु, भरे celebrate गर्नुपर्छ । 

 

 

टाढैबाट रियालाई कौशिमा देखें, अलिक चैनको साश पलायो । उ तल आएर गेट खोलिदीई, आफ्नो फट्फटे लगेर टोयोटा कोरोलाको छेउमा ठड्याएं; क्यार्नु ! मेरा बा बिज्नेसम्यान परेनन् त भनेर चित्त बुझाएं । 

ओए काली, घरमा को-को छन् हं ? मैले करीब-करीब साशैले सोधें । 

ठुलो ड्याडी - ठुलो ममी र अंकल-आन्टी नि आउनुभा'छ । किन, नर्भस ? 

अं यार । एक-दुइवटा औषधी खाएर आउनुपर्ने रेछ ! 

अनी त कुटाइ पनि खान्थेउनी । चिन्ता नमान क्या बुढा, म छु नि । सिंढी उक्लंदै गर्दा मेरो हात च्याप्प समातेर उस्ले भनी । उस्ले एती भनिदिंदा मात्र पनि ममा गज्जबको साहश बटुलियो ! तर कोइ ठुलो मान्छे वा परिवारका सदस्य साथमा भैदिएको भए हुने, भन्ने सोचाइले अलिकती अभाव पनि खट्कियो । 

 

 

बैठक कोठामा रियाको ठुलो ड्याडी र अंकल मात्र थिए, signature को बिर्को खोली सक्या रहेछन्, साथमा मासु र अचारका केही परीकारहरु पनि थिए । नमस्कार गरेर म छुट्टै सोफामा बसें, रिया भुइंमै बसेर रिमोट खेलाउन थाली । 

हामी त सुरु गरिसक्याछम् केरे, बाबुलाई चल्छ कि चल्दैन ? ठुलो ड्याडी अलिक फरासिला रहेछन्, वार्ताको थालनी उनैले गरे । अंकलजीले मन्द-मन्द मुस्कान छरी मात्र रहे । 

ऐले एकछिनमा के, सबैसँग भेटिसके पछी । मैले केही बोल्नु अगावै रियाले सजिलो पारीदीई । 

लैजा न त किचनतिर, आईमाई टोली उतै त होलान् । तेरो ड्याडी पनि कता हरायो ? 

जाम् । रियाले बोली र ईशाराले एकैसाथ भनी । 

 

 

आज तिमी बियर मात्र खाउ है, ममिको आइडिया हो यो । रियाले भन्न त मेरो कानमा भनी, तर किचनमा भएका सबैले सुन्नेगरी ! 

हेर एस्को सोमत ! अब यो तालले त हुंदैन त केटी, तपाईं-हजुर भन्न कैले सिक्ने हो ? नारीवर्गमा भने आन्टी अलिक बोलक्कड रैछिन् । 

साशु आमैले नजानिदो किसिमले मलाई हेरी मात्र राख्थिन, तर जब मैले था' पाएं कि जस्तो हुन्थ्यो, उनी आफ्नै काममा ब्यस्त भए जस्तो गर्थिन । दिउंसै तर्साउने जस्तो यो बज्जेमा मेरी छोरीले के देखिछ त, भनेर अचम्म मान्दै थिईन् कि ? ठुलो ममी भने हातमा सोमरशको गिलास समातेर एउटा कुर्सिमा बिराजमान थिन, किचनको एउटा कुनोमा रेडलेबलको आधी जती बोतल थियो - सायद तेहिंबाट खन्याइेएको हुंदो हो । साशु आमै र आन्टिजीका सामुन्ने पनि एकेक वटा प्याला थिए तर उनिहरु के-केजाती पकाउंदै पनि थिए । म अर्को कुर्सिमा भरसक भलादमी देखिने चेष्टा गर्दै र भित्र-भित्र थुरथुर काम्दै बसेको थिएं, रिया मसंगै उभिएकी थिई । 

बाबुको घर धरान भन्नु भा हैन त ? ठुली साशुलाई मैले कैले भनेछु कुन्नी ! सायद रियाले साशु आमैलाई र साशु आमैले उन्लाई पास गरेको मेरो बायो-डाटाको आधारमा सोधेकी थिन । 

हजुर । मैले पानीको गिलास डाइनिङ टेबुलमा राख्दै भनें । आफुहरु भने रेडलेबल धोकिराछन् मलाई भने पानीमै टारिरहेका थिए । अघी त कता हो बियर सम्मको कुरा भएनी उठाएका थिए तर तेही दिने नि छांट्काटै छैन ! तिमीहरुले बिर्स्यौ कि क्या हो भनेर सोध्नु पनि मिलेन ! 

आss, म त ज्वांई साब नै भन्छु; अहिले देखी नै सजिलो के ! अनी ज्वाँईं साब्को घर कतातीर पर्‍यो कुन्नी, धरान त एकचोटी म पनि गा'छु एस्को अंकलसँग । आन्टीजीले एक सिप लिंदै सोधिन । रियाले पुलुक्क साशु आमैतीर हेरी, साशु आमैले रिले खेल्या झैं, फेरी तेही लुक मलाई दिईन ! 

लक्ष्मी चोक हो आन्टी, बुढासुब्बा उक्लिने बाटोको छेवैमा । 

घरमा को-को हुनुहुन्छ नि बाबुको ? रियाले सबै बेलिबिस्तार लाइसक्या हुंदी हो तर यि ठुली साशुलाई किन पुन: प्रसारण सुन्ने मन थियो खै ! 

अहिले त बाबा-आमा मात्र हुनुहुन्छ, दाई बाहिरै हुनुन्छ । 

बाहिर भन्नाले नेपालमै कि बिदेशतीर ? 

अमेरिका । 

ए, भनेपछी त ज्वाँईं साब्को पनि उतै जाने प्लान त होलानी, पढाई सक्काएर ? 

खोइ आन्टी, अहिले त केइ सोचेको छैन त्यो बारेमा । 

मलाई त मन पर्दैन है अर्काको देशमा गएर चाकडी गर्न, गर्नेलाई एहीं छ नि प्रशस्तै । ठुली साशुको चालामाला हेर्दा त यो ज्यानले फल बेगर नै रेड कार्ड पाउला जस्तो छनक देखियो ! 

जेसुकै भन्नुस् दिदी, अमेरिका भन्या अमेरिका नै हो । कतिले टाउकै फोर्छु भन्दा नि जान पाउंदैनन् । जानु पर्छ ब्यारे ज्वाँईं साब, बरु एसो मिलाएर हामीलाई नि बोलाउनुहोला ! धन्न लाइन्स्-वुमन मेरै पक्षमा थिईन् । अब मुख्य डर गएर अड्कियो बेला-बेलामा कर्के नजरले हेरीरहेकी fourth official मा, उन्ले substitution को बोर्ड देखाइदिन् भने त राम नाम सत्य ! 

हामी एकछिन बाहिर गएर आउंछम्, हुन्न ? रियालाई पनि कौन बनेगा करोडपती मन परेनछ क्यारे । 

कता जाने भन्छे यो, सांझ परेको बेलामा ? आन्टीजीले चिन्ताको बार हालिन् । 

तिं अगाडि हो के, आइस्क्रिम खान । रियाले एक लात्तो हानी त्यो बारमा । 

ल हेर ! कुरै-कुरामा केही खानेकुरा पनि दिईएनछ । सुरुमा 'नमस्ते' फर्काएकी थिईन तेस्पछी बल्ल अहिले साशु आमै बोलिन् । कुरै-कुरामा होइन, एक्लै-एक्लै सुरै-सुरामा भुलेर हो भन्नु मन ला'थ्यो ! 

ऐले आएर खाम्ला, हिंड जाम् । रियाले मतीर हेर्दै भनी । 

रिया !! साशु आमैले अलिक ठुलो स्वरमा सचेत गराइन् । 

ह्याss हाम्रो चल्छ के ! पछी भन्नु परे भनुम्ला नि । हिंडीबक्स्योस् ! 

 

 

कां जान ला' सानु ? हाम्रो बोइङ को ट्रान्जिट बैठकमा नपरेकोले, ठुलो ड्याडीबाट इन्क्वाएरी भयो । marshaller ज्यु चाइं अघी झैं मुस्काइ मात्र रहे, aircraft land नहुने भएसी उनी सकृय हुनुपर्ने काम नि भएन । 

एत्तिकै, एकछिन हावा खान । आज रिया नै मेरो आधिकारीक प्रवक्ता बनेकी थिई । 

तर त्यो हावाको नाम सुर्य पर्‍यो, है बुढा ! तल झर्दै गर्दा उसैले भनी । 

क्रमश: 

 

View/Share this post only

तपाईं त्यो फिलिम बनाउने सुर मात्र कस्नुस् न; script मात्र किन, screenplay र dialogue पनि सित्तैमा दिम्ला नि हाउ ! 

 

pokhrelikanchi, 

मेरा पंक्तिले यहाँको मन छोएछ, खुशी लाग्यो । जिनाको चिट्ठिमा अलिकती हिन्दी-पारा घुसाउने हो कि (?) भनेर मैले नि एक मनले सोचेकोथें तर भावनात्मक मर्म हराउला कि भन्ने डरले तेसो गरिन, बिराएको भए माफ पाम् । 

 

ठुल्दाइ, 

पुन: क्रितज्ञता ज्ञापन गरें । खोइ दाई, आई लोप यु भन्नु मनले नै मानेन, दिल्पे जोर नही चल्ता - भन्छन् नि दाई ! तर एस्बार भनेकोछु दाई, अर्किलाई ! 

 

Old Jeans, 

once again, thanx dude ! 

 

aakinchan, 

कथा पढिदिनु भाकोमा र मन पराइदिनु भाकोमा धन्यवाद । साथै, समस्त अन्य पाठक वर्गहरुप्रती पनि आभार, नयाँ सालको शुभकामना पनि । 

View/Share this post only

View/Share this post only

View/Share this post only

 

View/Share this post only

 

 

तर त्यो हावाको नाम सुर्य पर्‍यो, है बुढा ! तल झर्दै गर्दा उसैले भनी । 

 

 

खोइ, ड्यडिलाई त देखिन त काली ? उ butterscotch खांदैथी', मलाई गुलियो उतिसारो मन पर्दैन । 

बेडरुमतीरै हुनुन्छ होला । अलिक लाज मान्नुन्छ एस्ता कुरामा । 

केरे ? झन् म पो लजाउनु पर्ने होइन र ? 

पख न ऐले २-४ शट् दिएपछी लेक्चर सुरु हुन्छ ड्याडिको ! 

alright, कापी-कलम लिएर बस्नुपर्ला तेसोभए ! 

 

 

ड्याडी दर्शन ! बल्ल बैठकमा सवारी भा'रेछ ड्याडिको । 

ल, ल बसौं । सानु, दुइटा गिलास ल्या त । ठुलो ड्याडिले नै निम्त्याए । म सशुरा बासंगै बसें, रिया भित्रतीर लागी । 

मेरो त अलिकती काम थियो .. सशुरा बाले बल्ल मुख फोरे । 

ए, ठिकै छनी । म पनि अघी भर्खरै हो आएको । मैले हांस्न खोज्दै भनें । 

सशुरा-ज्वाइं त उस्तै-उस्तै भेटिए जस्तो छ है । हाम्रो यो पनि निकै कम बोल्छ । ठुलो ड्याडीले सहजकर्ताको भूमिका खेल्नथाले तर, उन्लाई म पनि कम बोल्छु भन्ने किन लागेछ कुन्नी ! पछी था' पाउनेछौ बुढा, मैले डिङ हांक्न थालेसी अच्छे-अच्छेका पनि बोल्ती बन्द हुन्छ भनेर, मनमनै सोचें । रिया किश्तिमा दुइटा खाली गिलास र एउटा भरी बियर मग लिएर आइपुगी । 

बियर कस्लाई होनी ? अंकलजीको पनि वाक्य फुट्नथाल्यो अब, signature ले ताल दिन थालेर नि होला । रियाले हातको ईशाराले मतीर देखाइ । उस्लाई गाह्रो थियो, 'यिन्लाइ' भन्दा सोमतको डाइलग खाइने, 'वहांलाई' भन्ने उस्को बानी नाइ !

कां यो खाइरने ? मलाई त जुस खा' जस्तो लाग्छ भन्या ! भित्रै लैजा । ठुलो ड्याडिले मेरो दिलको कुरा भनिदिए, कुरो सही हो पनि; फेरी पहिलो पटक सशुराली आएको बेला पटक-पटक ट्वाइलेट गैर'नु मेरालागी पनि अप्ठेरो ! 

बाबुलाई soda राखौं कि ice ? बारटेण्डर बनेका ठुलो ड्याडिले सोधे । आफ्नो निट खाने बानी, अरु केही मिसायो भने पातलो भएझैं लाग्छ ! तर त्यहां औकात देखाइहाल्नु पनि भएन । 

थोरै ice. मैले मन मारेरै भनें । 

बाबा, त्यो अलिक मिलाइदिनु त । आन्टीजीले आफ्नो पतीदेवलाई टेबुलमा ठाउँ बनाइदिन आग्रह गरिन्, नयाँ लटको बफ-छोयलाकोलागी । मैले घांटी कन्याएजस्तो गरी आफ्नो जनै छामें, कतै बाहिरै देख्याछकी भनेर ! हुन त रियाले भनीसक्या हुंदी हो, ठुलो खशी र दारावाला खशी नि मलाई चल्छ भनेर । 

दिदी के गर्दैछे ? तिमेरुको सक्याभे एतै आव । सशुरा बाले अर्धाङ्गिनीको backup महसुश गरे । 

अं, अब एकछिनमा । एक-दुइटा पुराना प्लेट लिएर भित्र जांदै आन्टीजीले भनिन्, fanta (होला सायद) को गिलास बोकेर रिया आई । 

 

 

हिंजै जस्तो लाग्छ एस्लाई तेल घसेको, अब ऐले हेर .. तर ब्या त आफ्नो खुट्टामा उभिएपछी मात्र गर्दिने है, फेरी बाबुको घरकासँग पनि भेट्नु पर्‍यो; हाम्ले मात्र भनेर नि भएन । ठुली साशु भाव-विभोर हुने बहुत कोशीस गरिन् । महेफिल अब जम्न लाग्याथ्यो, हामी सबै बैठकमै थेम् । मैले भर्खरै २ गिलास मात्र अन्लोड गर्याथें र मात्रै, अंझ त्यो नि ice सँग ! तेही भएर ठुली साशु बचिन्, नत्र त भन्दिंदो हुँ - 'जन्म दिने बाउ-आमालाई मत्लव छैन एस्ता कुरा, तिमी बेसी जान्ने हुन्छ्यौ बुढी ?' 

खै ! हाम्ले भनेर हुनेनी हैन, हाम्ले नभनेर नहुनेनी हैन । केटा-केटिको मन मिलेपछी के गर्नु ? आन्टीजीले खास्साको कुरा गरिन् । एस्पाला 'लुक्' को रिले खेलमा भने केही नया खेलाडीहरु पनि सामेल भए; 'किन प्याच्च बोलेकी' भन्ने पारामा अंकलजीले आन्टीजीलाई हेरे, 'ठिकै होइन त' भन्ने पारामा आन्टिजीले सशुरा बालाई हेरिन्, 'सांच्चै हो र' भन्ने पारामा सशुरा बाले साशु आमैलाई हेरे, 'कुन्नी, यो मोरोको के भर' भन्ने शंकाको पारामा साशु आमैले मतिर हेर्दै खेल टुंग्याइन् । 

भेटौंलान्त वहाँहरुलाई पनि, आजै-अहिल्यै के हतार छ र ? ठुलो ड्याडिले बारटेण्डिङ गर्दै भने । 

एता पनि है । सशुरा बाले आफ्नो र मेरो गिलास देखाए, हाम्लाई मुडमा आउन अंझै २-४ गिलास बांकी थ्यो, सायद । 

एss धेरै नराख्दिनुस् है, पढ्न पो जानुपर्छ त भोली । रियाले चिन्ता पोखे जस्तो गरी तर उस्लाई नि था'थ्यो मेरो क्यापासिटी कती छ भनेर र मलाई नि था'थ्यो उस्को त्यो fanta जस्तो देखिने गिलासमा केको मिश्रण छ भनेर ! 

हामी पनि अफिस जाने होनी सानु, तेरै घरमा को बसीरन्छ र ? ठुलो ड्याडिले गरुड पुराण वाच्या जस्तो मिठो लयमा भने । 

लेखापढी गर्ने मान्छेले कां हाम्रो सिखो गरेर हुनेभो त नि ? यि ठुली साशुको मुखमा त कसैले टेपै लाइदेनी हुने ! मलाई अलि-अली लाग्न थालेको पनि उत्रेला जस्तो कुरा गरिन् । 

खाना कतिखेर खाने ? साशु आमैले सशुरा बालाई सोधिन् । आफुले पकाएका मिठा व्यञ्जनहरु मलाई भोजन गराउनु भन्दा पनि छिटो-छरितो मलाई घिचाएर त्यांबाट दफा गराउने उद्देश्यले नै अभिप्रेरित हुंदो हो उन्को सोधाई ! 

खाम्ला नि एकछिन्मा । सशुरा बाले हातको घडी हेर्दै भने, मैले सिध्धिनै लागेको आफ्नो गिलासलाई हेरें अनी ठुलो ड्याडी नजिकैको बोतललाई । 

बाबुलाई पनि त ढिला भोहोला । ठुली साशुले एकबार फेरी आगो ओकलिन् । मलाई त्यो रापमा धेरै सुकुटी भैर'नु मन लागेन, गिलासमा जेजती बचेकोथियो एकै घुट्कोमा स्वाट्ट पारेर भनें, "हजुर, अब खाएर लाग्नु पर्ला ।" 

 

 

करीब डेड दशक नै बितिसकेछ, ऐले त ठुली साशुको ब्यबहारमा निकै लचीलोपना हुन्छ, हुनुपनि पर्‍यो । अबनी तिन्का के हिम्मत हाम्लाई रुखो बोली बोल्ने, हाम्ले केइ भन्नु अगाडी नै हाम्रा छोराछोरीले र्याखर्याख्ती पार्दिन्छन् फेरी उतिसारो भेट नि हुंदैन; १-२ वर्षको एकचोटी न हो । 

 

 

एस्पाला क्रिश्मस मान्न दाइले san fransisco तिरै बोलाउनु भाथ्यो, भाग्यवस कामबाट लामो बिदा पाइयो पनि । phoenix मा १ घण्टा चानचुनको transit र तेस्पछी sfo मा ल्याण्डिङ थियो हाम्रो, अनी तेतैबाट la मा जिनालाई भेट्ने कार्यक्रम पनि तय भाथ्यो । जिनाको बारेमा पछी मैले सबै भन्देकोथें, रियालाई । मैले बुझे अनुसार रियाको मनमा त कुनै तुक बांकी थे'न, जिनाको मनको कुरा उही जानोस् ! 

 

 

जिना एक्लै हो कि अरु कोही पनि आउंदैछन् र ? sfo बाट lax कालागी प्लेन बोर्ड हुनुभन्दा केही पहिले रियाले सोधेकी थिई । 

राम जाने ! खै के surprise छ त भन्थी केरे फोनमा । 

पुरानै टाइपको surprise त नदेली नि ! 

त्यो ट्याकल गर्ने तेरै जिम्मा है काली अब, मैले त एकबार भोगिसकें । 

मनभित्र लड्डु फुटिराहोला, मलाई चेपारो घस्छौ ! लोग्नेमान्छेकालागी 'घरकी मुर्गी दाल बराबर' त हो नि ! 

होइन बुढी, मेरो चिकेन तन्दुरी त तैं हो नि । 

भो-भो देखियो; अघी त्यो लाइनमा अगाडिपट्टीकी गोरिलाई कसरी घुर्दैथेउ, देख्याथें मैले । 

ए बा ! कतै न कतै त हेर्नै पर्‍यो त यार ! पट्टा ला'को घोडा जस्तो भएर हिनुम त म ? हैन, छोराछोरी साथमा नहुने बित्तिकै किन तंलाई झगडाको मुड चल्छ हं ? 

तिमीसँग झगडा गर्न मज्जा आउंछ के ! उ हांस्दै मेरो ज्याकेटमा झुण्डीई । 

के गर्या ? खै छोड् ! छोराछोरीको आमा भएर पनि .. 

दिल जवान छ नि बुढा ! मेरो ज्याकेटको भित्रपट्टीबाट हात छिराउंदै उस्ले अंगालो मारी, एक त अमेरिका झन san fransisco airport को त्यो भिड, एस्ता कुरा कल्लाई मत्लव हुनु ? 

 

 

baggage claim बाट निस्कनासाथ जिना देखापरी । केही आश्चर्य र औपचारीकता पछी उस्को बासस्थानतीर लागियो । 

तिमीहरु मात्रै आएछौ त, म त सबै आउनेहोला भन्ठानेको । lexus भित्र बजिरहेको mltr को complicated heart को आवाज कम गर्दै जिनाले सोधी । 

अं, दाइकोमा नै बस्छौं भने उनिहरुले । रिया अगाडि बसेकीथी' उसैले भनी । 

अनी क्रिश्मसमै आउनु पर्दैन त ? शिसामा मलाई हेर्दै सोधी । 

क्रिश्मसमा आएपछी फेरी new year छुट्ने ! मैले पनि शिसामै हेरेर भनें । 

बसाइ कती छ नि ? यो प्रश्न साझारुपमा तेर्स्याइ । 

wednesday 4 pm मा त फ्लाईट नै छ, san fransisco बाट । रियाले उत्तर दिई । 

एss ! एतिछिटो जान पाउंदैनौ है, अलिक बस्नुपर्छ । १६ वर्षपछी त बल्ल भेट भा'छ ! 

हैन, return ticket नै काटेर आको भन्या । २-३ दिन त बसीहालिन्छ नि, कामबाट बिदा पनि तेती नै मिल्यो । मैले बाध्यता पोखें । 

बाहानामा त तिम्लाई कल्ले जित्छ र ? यिं भएर पनि कहिल्यै भेट्ने होइन ? उस्ले नि गुनासो बिसाइ । 

ए ! तेसो पो ! यो डाइलग त हजुरकालागी पनि त लागु हुन्छ होला, हैन ? 

तेइ भन्या, झन तिमी त एक्लो मान्छे; जता-जतीखेर हिंडु भनेनी सजिलो ! रियाले पनि थप्थाप पारी । 

भन्न सजिलो छ मैचा .. जिनाले अलिकती स्पिड बढाउंदै लेन चेन्ज गरी । मार्ल्बोरो-रेड निकालेर एउटा मलाई दिई, एउटा आफुले सल्काइ; मैले  light खाने गर्याथें तर त्यो दिन red नै सल्काएं । जिनाले अलिकती शिसा झारी, तैपनी गाडीभित्र धुवां मडारिंदै थियो, उसैगरी हामी तिनै जनाको मगजभित्र पनि १६ वर्ष अघिको याद मडारिंदै थियो; सायद । 

 

 

तेही राती kansas बाट शरु र भोलीपल्ट बिहान houston बाट रुबी र जीवन पनि आइपुगे । अब त झन माहोल पुरै कलेजवाला बनेको थियो, गुरुको मात्र अभाव खट्कियो । बारबिक्यु र सि-फुडसँग कुन जांडका कती गिलास ठोक्काउंदै के-के गफ भए, तेस्को हिसाब-किताब रहेन । 

 

 

छुट्टीने बेलामा, जिनाले मलाई एउटा पोको थमाउंदै भनेकी थिई, "लौ, तिम्लाई नयाँ सालको उपहार" अनी रियालाई भनेकी थिई, "तिम्रोलागी त पैसाले किनिने कुनै वस्तु ल्याइन है मैले, त्यो साह्रै तुच्छ हुन जान्थ्यो । एस्तो अमुल्य उपहार दिसक्याछु मैले ।" 

 

 

हाम्रा तर्फबाट पनि जिनाको घर पुगेको रातमै एक-एकवटा पोका थमाएका थियौं उस्लाई, रियाले दिएको पोकोभित्र केही ज्वयलरी आइटमहरु थिए तर मेरो पोकोभित्र जिनाले १६ वर्ष अघी मलाई दिएको उही नोटबुक र अर्को चिट्ठी थियो । उस्को आग्रह, उस्लाई नै मैले उपहार दिएकोथिएं, तर बेग्लै अर्थले । अहिले म san fransisco देखी dc उडेको us airways को flight 721 भित्र 5d मा बसेर यो कथाको बिट मार्दैछु; अघिल्लतीरका २ सिटमा छोराछोरीहरु brave हेरिरहेका छन्, संगै बसेकी रिया मेरो कुममा टाउको अड्याएर यो उपहार पढ्दैछे, la मा मैले छोडेको उपहार खोलेर - खै ! जिना के गर्दैहोली, के सोच्दैहोली ? म एसै भन्न सक्दिन । 

अश्तु 

 

View/Share this post only