हेरेको तिमीलाइ आँखाले हैन।
भाग-१

धेरै कुरा गर्नु छ भन्ने रहर हुँदा हुँदै पनि, गर्न नसकिएको जस्तो । ठुलो सपनाहरुको लहर , तर हतार नभएको जस्तो मन। जिन्दगीमा के के नै गरुला भन्ने चाहना, तर यो सब के को लागि? के बाँच्नु मात्रै सबैथोक हो त? के होला त जिन्दगीको सार्थकता? घर, काम, स्कुल!
मनभित्र यस्तै उदास बादलहरु मडारिरहेको बेलामा एकदिन जुनाले मलाई देखाइ परैबाट उसलाई ।

"त्यो केटा मलाई एकदम मन पर्छ। तर भौतिक रुपमा हैन नि, मानसिक अनी भित्री सुन्दरताको कारण मात्रै। त्यो एकदम हम्बल छ" जुना दुई बच्चाकी आमा भैसकी। तर उ एकदम इमान्दरीपुर्बक आफ्नो भावनाहरु ब्यक्त गर्छे, कुनै हिच्किचाहट बिना। म त्यस्तो गर्न सक्दिन।

जुनाले देखाएको "इन्टर्न" लाई मैले पनि हेरे। भर्खरकै रहेछ, होला त्यस्तै २७-२८, तर पनि धेरै कलिलो देखिने भएर होला, उसले दार्ही र जुङा पालेको थ्यो। दुब्लो शरीर, सानो सानो कद, सानो आँखा, लाम्चो अनुहार, सिल्की कपाल। मेरो पहिलो हेराइमा उ केबल एउटा साधारण पुरुष थ्यो। यदी उ पेशाले भबिश्यको डक्टर नभएको भए शायद बिल्कुलै सामान्य खालको चरित्र हुन सक्थ्यो वास्तविक जिबनमा। तर उ सेतो कोटमा डक्टर भन्दा बढी कुनै रसियन लेखक जस्तो लाग्थ्यो मलाई। न त मेरो सम्झनामा कुनै रुसी लेखकको अनुहार प्रस्ट छैन। चेखबको केही कथाहरु मन पर्थे, त्यसैले मैले उसलाई चेखबको रुपमा कल्पना गरे। तर पछी मैले चेखबको फोटो हेर्दा धेरै आकर्शक लागेको थ्यो। यदी मैले उसलाई कुनै प्रसिद्द रुसी लेखकको रुपमा कल्पना नगरेको भए, शायद यो कथाको शुरु हुन्थेन।

जुना म भन्दा पनि उमेरले सानी हुनु पर्छ, तर धेरै कुरामा उ म भन्दा धेरै व्याबहारिक छे। म शायद मिड्लाइफ क्राइसमा छु, मलाई धेरै कुराको अर्थ लाग्दैन। जस्तैकी माया प्रेम, घर, परिवार। सबैको आफ्नै आफ्नै परिभाषा हुन सक्छ जिबनको, बुझेर वा नबुझेर हो मलाई त खाली नाटक जस्तो लाग्छ । एउटा रुटिन जस्तो जिबन! राम्रो संस्कार, आफुभन्दा सक्षम जिबनसाथी, सामाजिक मान्यताको लागि विवाह र सन्तान, राम्रो जागिर, घर, बैँक ब्यालेन्स र एकोहोरो जिन्दगी। मलाई अत्यास लाग्छ यो रुटिन देखी।

जुना र मेरो जिबनमा पनि फरक छ। उसको घर छ, परिवार छ र शायद माया पनि। मेरो घर मात्रै छ।

जुनालाई “हम्बल” लागेको मान्छेलाई मेरो मनले त्यती सम्झीरहेन।

तर एकदिन म लन्चको लागि के मगाउने भनेर साथीहरुसँग अफिसमा कुरा गर्दैथे, कसैले ढोका पुरा नखोली मेरो नाम बोलायो। मैले ढोकामा हेरे। हम्बल मान्छे मलाई हेरिरहेको थ्यो। उसको निलो र खरानी जस्तो आँखाहरु मैले देखे।

"के तपाईं रुम नं २०१ को बिरामीको लागि कफी लागि दिनु हुन्छ, प्लिज?"

म स्तब्ध। मेरो आँखाहरु स्तब्ध। मानौ उसका निला आँखाहरुले मेरो मनको गहिराइ सम्म स्पर्श गरेको छ। मेरो धरातल डगमगाएको छ। मेरो मन स्तब्ध। मेरा आँखाहरु अब उसको सुन्दर आँखाहरुबाट अलगिन्न चाहदैनन। अचानक मेरो वरिपरिको सबै आवाज बन्द हुन्छन र उसको "प्लिज" मात्रै गुन्जिरहन्छ। साँच्चै अती साधारण जस्तो देखिने यो मान्छेको आँखामा के छ, म पत्याउनै सकिरहेकी थिएन।

"क्रेजी? सुन्नु भयो?"
म झसँग भए। जुनाले एक चोटि परिचय गराएकी थि, उ सँग धेरै पहिले। उसलाई अझै मेरो नाम याद रहेछ।

"हजुर, के भन्नु भयो? सरी!"

"रुम नँ २०१ मा कफी लागि दिनु हुन्छ, प्लिज?" उही अनुरोध, उही मिठास अनि जुनाले भने झै “हम्बलनेस”।

"स्योर!" मैले आफ्नो मनलाई फकाए। मलाई उ सँग अझ धेरै कुरा गर्न मन थ्यो, तर उ हतारमा जस्तो देखिन्थ्यो।

उ "धन्यबाद!" भन्दै गयो तर मेरो मनमा उसको निला आँखाहरु गढी रहे।

मलाई दिनभरी छट्पटी जस्तो भैरह्यो। मेरो मनको तारमा मिठो संगीत भरेर उ कहाँ गयो? मलाई उ कहिले फर्केला भन्ने आशा लाग्न थाल्यो।

अचानक बर्षौपछि मेरो मनमा रहरको टुसा फेरी पलाउन थाल्यो। सुकिसकेको पातमा हरियो रङ फैलिएको जस्तो लाग्न थाल्यो। मनको कुरा कसलाई थाहा हुन्छ? कहिले कुन रङ फेरिरहन्छ?

एक नजर, एक हेराइ, एक पल! त्यही एक दिनले मेरो जिबनमा ठुलो तरङ ल्याइदियो।

मेरो मन बेलाबेलामा पखेटा फिजाएर उड्न चाहन्थ्यो। मलाई “हम्बल” मान्छेको बारेमा बुझ्न मन लाग्थ्यो। मैले उसको फेसबुक हेरे। प्रोफाइल फोटोमा उ एउटी सुन्दर केटीसँग औपचारिक पहिरनमा थ्यो। शायद कुनै बिशेष समयको हुनु पर्छ, उसले कालो टक्सीडो लगाएको थ्यो र उ सँगकी केटीले वाइन कलरको कक्टेल ड्रेस लगाएकी थी। त्यो केटीको कपाल सर्लक्क सिल्की लामो थ्यो, फोटोमा उ हम्बल भन्दा अग्ली देखिएकी थी। हम्बल शायद मेरो हाइटको हुनु पर्छ र केटीले हाइ हिल लगाएकी हुन सक्छे। तर त्यो केटी “हम्बल”को जोडीको रुपमा सुहाउदिनथी। उ कुनै प्रख्यात फेसन पत्रीकाको मोडेल जस्ती थी। तर "हम्बल" भोलिको साइकोलोजिस्ट हुँदैथ्यो, उ सँग प्रसस्त पैसा र प्रतिस्ठा पक्का थ्यो। । त्यो राम्री केटी उसको मंगेतर हुन सक्थी वा जिबन साथी। तर प्रोफाइल हेर्दा तिनिहरु बिबाहित जस्ता देखिदैनथे।

मलाई फेरी आफ्नो उमेरको खयाल आयो। जिन्दगीको यस मोड्मा म आफुलाई प्रौढ भन्न रुचाउन तर मेरो अनुहारको छेउ छेउमा टल्किने चाँदी जस्तो कपालले मलाई नब यौबना भन्न पनि दिदैन। शरीरमा देखिएको परिवर्तनले मलाई कुनै लुगा लगाउन छेक्दैन, तर मनमा भने अरुले के भन्ला भन्ने डर जस्तो लगिरहन्छ।

त्यो दिनभरी मैले उसको जिन्दगीको बारे बुझ्ने कोशिस गरे। फेसबुक उसले प्राइवेट गरेको रहेछ तर केही फोटोहरु देखे। उसको परिवारसङ को वा साथीहरुसङको। धेरै पहिलेको जब उसको अनुहारमा दार्ही जुङाहरु पलाएका थिएनन। फोटो र उसलाई हेरेर मैले उसको र मेरो बिचको उमेरको फरक थाहा पाउन सकिन। यती चाँही अड्कल गर्न सकिन्थ्यो उ र मेरो उमेरमा एक दशक भन्दा कम फरक हुन सक्थेन।

घर पुगेपछी केही बेर मैले उसको बारेमा सोच्न रोक्नु पर्‍यो। घरमा मेरो धेरै भुमिकाहरु थ्यो। अब म कसैको आमा, श्वासनी, भाउजु, दिदी र काकी मात्रै थिए। ती मध्ये निभाएको प्रेमिकाको भुमिका धेरै पहिले सकिसकेको थ्यो। म भित्रको प्रेमको रङीन सपनाहरु खन्डहरजस्तो निराश भएका थिए।

म फेरी नाटकको पात्र झै आफ्नो चरित्र निभाउदैथे। घरमा सबै आ-आफ्नो फोनमा ब्यस्त थे। औपचारिक कुराकानी पछी म आफ्नो कोठामा गए। ड्रेसिङ टेबुलको अगाडि पुगेपछी म झस्के। मेरो प्रतिबिम्बमा जवान युबती थिएन, त्यहा निरस र थाकिएकी एक नारी थी। मेरो ओठको रङ गुलाबी थिएन, सुकेर पत्र पत्र भएको थ्यो। बिहानै लगाएको लिप्स्टिक र फाउन्डेसन गैसकेको थ्यो। फुङ उडेको अनुहारमा रहरको कुनै नाम निशान थिएन। दिउसो भरिएको रङीन मन अहिले फेरी खुइलिएको थियो।

मलाई आफ्नो रुप आँफैलाई मन परेन।
नुहाइ सकेर फेरी एकचोटि आफुलाई हेरे ऐनामा ! प्रतिबिम्बमा भिनस उभिएकी थिए, जो रोमनहरु बिच प्रेम, सुन्दरता, यौन र सम्रिद्धिको लागि प्रख्यात थी।

शरीरमा बगिरहेका शीत जस्ता पानीका थोपाहरुलाई हेर्दै मैले आँफैले आँफैलाई सोधेको थिए।

के म मा प्रेम अझै बाकी छ?

क्रमश:

CL,
I actually wrote you a message ..
Did you get it?
If not, please write me one so i can reply..
Thanks.. :)

Guchcha chor,
Thank you!
CL

Anand Nepal,
Sorry that I did not respond to "Hi". I saw those but I was trying to figure out if this is an email or conversation. I sent an email to sajha admin on how do you send an email and why it is still showing in my conversation. They recently replied to it. Because I came back after a long time, somethings are new to me. But I am learning slowly.
Thanks,
CL

Ananda ji, if you are planning to make a video out of our CL’s story, you have to pay royalties to her ;-)

Chicagaon,

What kind of video?

Am I getting money?

lol!

CL, that is for Ananda ji to explain but I wanted to make sure you get your fair share for your “shramajibi lekhika “ work :-)

Chicagoan,

That's fine! But I still don't what kind of video?

U know what Sajha had paid some male story writers as a trial in the past.
When I asked sajha admin what is the criteria to be paid. They said it was just a trial and didn't work out.
I felt like I was discriminated because म सँग त्यो छैन जो पुरुष लेखकहरुसँग छ।
It is not "penis envy", it is how women are ignored in Nepali society. I am not a good writer but I write in my own style. All organic and real narration. I need to learn more but I have readers who are my inspiration.
Anyway, sajha is a big platform where I started writing virtually. Writing is my therapy and will continue to write.
CL

No CL. It’s not just the Nepali society. It is worse in our culture but there are studies after studies where it is shown that women are paid less than men. I think currently it stands at 70 c for a dollar.

Anyways, with #metoo moment, a woman director of color winning an Oscar, protest against golden globe for lack of diversity, it’s ok to feel optimistic.

You are a natural writer. I like how you have broken the barriers in your stories. In my opinion your stories have a pretty high “fresh” score.

Yes Chicagoan ..
I think CL has a potential.
Good efforts, if properly channeled, do pay for sure.

सीएल जी,
तपाईंको लेखनशैलीको जती तारिफ गरे पनि कमै हुन्छ, म आशा गर्छु, यौनिक कुराहरुलाई छाडा, भद्दा तरिकाले प्रस्तुत गरेर छणिक फेम पाउने लेखकहरुले तपाईंबाट केही सिकुन, पोर्न जस्तै लाग्ने कथा, अनुभव पढ्न किन साझा नै आउनुपर्‍यो र हैन र? सबैको हात खुल्ला छन, इन्टरनेट शुलभ छन, जाने ठाउँ हज्जार छन, कसलाई के सिकाउनु पर्‍यो? त्यो पनि अहिलेको जमानामा।
पहिले पहिले बन्ने फिल्महरुमा हिरो हिरोइन आदर्शका प्रतिक हुन्थे, नराम्रो कुरा, नराम्रो गतिबिधी केही पनि गर्दै गर्दैनन जस्तो गरेर प्रेजेन्ट गरिन्थे अनी हामी पनि तेस्तै हुनुपर्छ भनेर ज्ञान बाडिन्थ्यो। अहिले भने हामी सबैमा केही न केही नराम्रो अवगुण पनि हुन्छन, हामी सबै मिस्टेकहरु गर्छौ, हामी कोही पनि पर्फेक्ट हुन्नम यस्तै भनेर देखाउने, कथामा लेखिने गरिन्छ अनी तपाईंको कथामा पनि तेही एस्पेक्ट भरिएको पाए। यसले कथालाई रोमान्चक त बनाएको नै छ र हामी सबैले रीलेट पनि गर्न सक्छौ होला। यस्तै कुरा मैले Unfaithful मुभिमा पनि पाएको थिए, एक अधबैसे विवाहित आईमाई, अनह्याप्पी म्यारिज एक अविवाहित केटासँग तानिन्छिन, अनी त्यँहा माया मात्र नभर यौनले पनि मुख्य भूमिका खेल्छ। यो फिल्मले चाँही यौन, माया, बच्चा, परिवार सबै कुरालाई ब्यालान्स गरेको जस्तो लागेको थियो, खाली यौन, र यौनका तरिका मात्र देखाएको भए, पोर्न मुभी नै बन्थ्यो होला तर तेसो नभर धेरै कुराहरु त्यँहा छन, रीग्रेट, डाह, आरिस, बदला, पश्चाताप, सबै। लास्टको सिन चै खासै अबिस्मरणिय थियो भनौ, गती छोडेर बाटो बिराएकी आईमाईले सोच्छिन "त्यो न्यू योर्कको सडकमा म नगएकी भए, त्यहा अनाकारण लाग्ने दिउसो को हावामा म नरुम्मलेकी भए, त्यो घरको त्यो केटासँग नभेटेकी भए, भेटे पनि तुरुन्तै फर्केकी भए, मलाई चै साच्चै राम्रो लागेको थियो। म फिल्मको ज्ञाता त हैन, तर एउटा कुरा के बुझे भने, त्यस्तो फिल्महरु नै ज्यादा चले, चर्चामा रहे, जसले मान्छेहरुमा धेरै डीबेट गर्ने टपिकहरु ल्याइदिए, खैर।
तपाईंको कथाले के मोड लिन्छ, ब्यग्र प्रतीक्षा रहनेछ है।

This is a breath of fresh air! Such a lovely and eloquent writing style. The story flows really well and brilliantly weaves together the issues common in peoples lives, married or otherwise! Look forward to the rest of it!

Chicagoan,

I agree with you! Let's hope this discrimination will end in this world.

AnandNepal,
Thank you for your opinion!
I want to keep a low profile. So, let's not make a video.

Bennedict,
Sometimes, I feel I am too direct in some expression and try to edit later. I think I have watched that movie and more others in the same theme. I do not like their end though. Why do they show the guilty feeling at the end? Will that be the same with the male protagonist if they had affair? Those are my personal thought. Thank you for your thoughtful comment. I do not know how this story will end or never end. Who knows?? But I do not want to be influenced by any of those movies or some other stories. This is my creation. I should have a unique ending. But not sure! lol! Let's not worry about that too.

ghoghay_moro,
This a complete fiction. The characters in this story are not real. They are created by my imagination. The protagonist is not a writer. Please do not get confused with the writer and the character. Thank you for your comment.

भाग-५
लिफ्ट तल्लो फ्लोरमा रोकियो, हामी दुबै चुपचाप निस्कियौ। बाहिर मेनेजर र मेन्टेनेन्सको स्टाफ थ्यो। मैले उनिहरुलाई "धन्यबाद" दिदै बाहिर बङैचामा निस्के। ऊ कता गयो, मैले देखिन। बाहिर चिसो हावा चलेको थ्यो। अघी भर्खर ऊ र म बिच के के भयो म सम्झिदै रोमन्चित भए। कता कता सुकी सकेको नसाहरुमा रक्तसंचार भए जस्तो। मेरो शरीरमा अझै काउकुती लागिरहेको थ्यो।
उसको स्पर्श, मायालु चुम्बन अनि फेरी पलाएका रहरहरु मलाई ब्युझाइराख्थे कैयौ रात! म शरीरको तापक्रम घटाऊन रातभरी चिसो पानीले नुहाउथे। तर उसले मेरो मनलाई तताएको थ्यो, मेरो आत्मामा आगो लगाएकोथ्यो। ऊ मेरो सपनाभरी आउथ्यो, जिस्क्याउथ्यो, मलाई लठ्याउथ्यो, मदहोश बनाउथ्यो। म ऊ सङ्सङै रमाउथे। हरेक रात म ऊ सँग हुन्थे, ऊ म सङै हुन्थ्यो मनमा मात्रै मनमा। उसलाई स-शरिर पाउन तड्पिन्थे, छटपटाउथे, र बोलाउथे उसलाई रातभरी। उसले सुन्थ्यो कि सुन्थेन मेरो मनको पुकार।
उ सलाई हो र म मैनबत्ती, उसको एकै झिल्काले मलाई पगाल्न सक्छ। हामी दुबै आगो हुन सक्छौ र सल्काउन सक्छौ उसको र मेरो संसार। उस्को समाज मेरो समाज, उसको परिवार मेरो परिवार, हामी दुबैको सामाजिक पेशा र प्रतिस्ठा सबै खरानी हुन सक्छ एकै छिनमा! यो आगो यस्तो डरलाग्दो थ्यो, हामी दुबैलाइ सन्तुस्ट पारेर मेट्न सक्थ्यो हाम्रो अस्तित्व।मलाई आगोको अन्तिम परिणामसँग डर लाग्थ्यो, तर आगोसँग खेल्ने रहर बढ्दैथ्यो।

लिफ्टभित्रको घटनाले गर्दा मैले धेरै दिन सम्म "हम्बल्"सँग आँखा जुधाएर कुरा गर्न सकिन। उसलाई पनि अप्ठ्यारो भएको जस्तो लाग्यो। केही सोध्नु पर्‍यो भने उ अरुलाई सोध्यो, र म पनि अरुलाई नि जवाफ दिन्थे। तर आगोको झिल्का उसले मलाई लगाइसकेको थ्यो र उ पनि सल्किरहेको थ्यो। हामी दुबैमा तड्पाइ थ्यो जुन हाम्रो आँखामा झल्किन्थ्यो, मनमा पोलिरह्न्थ्यो। हामीले एक अर्कासँग १-२ हप्ता राम्ररी बोल्न सकेनौ। । उसको मनमा के थ्यो कुन्नी, तर म उ सँग नजिकिन चाहन्थे। एकचोटि उ सँग बहकिन चाहन्थे। मलाई समाजको डर थिएन। आफ्नो आँखाबाट आँफै खस्नुको पीर पनि थिएन। म मसँग बाँकी भएको समय थ्यो, त्यो खुशीसाथ बिताउन चाहन्थे। मलाई भोलिको चिन्ता थिएन। मैले त्यसरी कैयौ बिगतलाई डुबाएकी छु। म आजमा बाँच्न चाहन्थे। मलाई केबल अहिलेमा रमाउनुथ्यो। जिन्दगीले खोसिसकेको मेरो रहर फेरी ब्युताउन चाहन्थे।

तर यो पल फेरी आउँदैन। उ आफ्नो बाटो जान्छ, अनि म यही रुमल्ली रहन्छु खोक्रो सम्बन्धमा। मेरो रहर यतिकै सेलाउछन, मेरो नबितेको यौबन त्यतिकै ओइलाउछ। म यसरी जिबन बिताउन चाहन्न। मैले मेरो जिबनको महत्वपूर्ण समय यसरी नै खडेरिमा बिताएकी छु। मलाई आशा थ्यो, एक्दिन पक्कै उसले बुझ्नेछ र उपचारको लागि जान्छ। "इरेक्टाइल डिस्फङ्सन" धेरै बर्ष पहिले उसको डक्टरले दिएको डाइग्नोसिस थ्यो। उसलाई आफुमा कमजोरी छ भनेर स्वीकार्न ३-४ महिना लाग्यो। शुरुमा उसले औषधी खायो तर पछी उसले त्यो पनि छोड्यो। त्यसपछी जाच्दा टेस्टओरोन हर्मोन धेरै कम देखिएको थ्यो। डक्टरले उसलाई उपचारको लागि इस्पेलिस्टका रिफर गरेको थ्यो। उ जान मानेन। उसलाई इछ्या छैन। मेरो इछ्याको उसलाई मतलब छैन। उ यसरी टाढा भएको थ्यो मेरो मन देखी। किनभने उ मेरो शरीरसँग टाढिसकेको थ्यो।

त्यो दिन म लिसा सँग काम गर्दैथे। लिसाको ३ चोटि विवाह भएको थ्यो, ३ चोटि नै उ बिधवा भएकी थी। अब उ बिहे गर्न चाहदिन। उ रिटायर हुने प्लान गर्दैछे, त्यस्तै ५८-६० होली उमेरमा। उ सधैं डायट गरिरहेकी हुन्छे। उ एक महिनामा १०-२० पाउन्ड घटाऊछे, अनि फेरी मोटाउछे। उसले कुनै दिन भनेकी थिइ, उसलाई चिन्ता पर्दा खाएर कोप गर्छे। यानिकी उसको कोपिङ मेखानिज्म भनेको खाने मात्रै हो। त्यसैले उ सधैं डायेट गरिरहेकी हुन्छे। अहिले वार्डमा बिरामीहरु सधैं झै फरक फरक रोगले ग्रस्त छन। त्यती रिसाउदैनन, बिच भनेर गाली पनि गर्दैनन। उनिहरु आँफैसँग कुरा गरिरहन्छन। एक्लै हासिरहन्छन। उनिहरुको दिमाग रमाइलो छ। त्यसैले त उनिहरुलाई यो संसारको मतलब छैन।

"त्यो बिरामीलाई राम्ररी नुहाइध्वाइ गरेर घर लान पाए म लान्थे।" लिसाले एउटा होमलेस बिरामीलाई देखाइ।
त्यो बिरामी २-३ महिनामा अाइरहन्थ्यो। त्यस्को आँखामुनी आसुको थोपा ट्याटू थ्यो। मलाई त्यो कस्तो मन पर्थ्यो। साँच्चै त्यो स्किजोफ्रेनिक नभएर सामान्य मान्छे भएको भए धेरै राम्रो थ्यो। तर उ सधैं एक्लै कुरा गरिरहन्थ्यो, बेला बेलामा हासी पनि रहन्थ्यो। उसको संसार बेग्लै थ्यो।
"किन लाने नि त्यसलाई?" मैले लिसालाई सोधे।
"त्यो यस्तो राम्रो खाइलाग्दो लोग्नेमान्छे कती राम्रो छ, किन लाने होला तिमी आँफै बुझ न।" उ अली जिस्किइ।
"तिमीले जे को लागि लगेको उसले त्यही गर्न सकेन भने?"
"त्यस्तो हट्टाकट्टा जवान मान्छे छ, किन गर्न नसक्नु?" लिसाले सोधी।
"तर त्यसको औषधीहरुले त सबै मुख्य काम नै बिगारन सक्छ नि।"
"त्यो त हो! बिचरा!" लिसालाई अब त्यो बिरामीको माया लाग्यो।
"तिमीलाई त चाहियो भने लोग्नेमान्छे घर लाने बातावरण छ। म त त्यो पनि सक्दिन।"
"तिम्रो त घरमै छ त लोग्ने, किन लानु पर्‍यो?"
"लोग्ने छ, तर लोग्नेको सुख छैन।"
"तिमीहरु कपल थेरापी गएनौ?" लिसालाई अब म माथि दया लागेछ।
"हाम्रो कल्चरमा थेरापी हुँदैन। हामी आफ्नो इमोसनहरुलाई लुकाएर बस्छौ। रुने, पीर गर्ने मान्छेहरु कमजोर हुन्छन। थेरापीमा जानेहरु कमजोर हुन भन्ने सिकाइन्छ। जसरी पनि हामी खुशी छौ भन्ने नाटक गर्न सिपालु हुन्छौ ।"

"त्यस्तो जिबन बाँच्न गार्हो हुँदैन? भित्र सयौँ दु:ख लुकाएर बाहिर हास्नु पर्ने ?" लिसा अचम्म परी।
"गार्हो मात्रै हैन, म निस्सासिन्छु। तर म अब यस्तो जिबन बाँच्न चाहदिन। म स्वतन्त्र हुन चाहन्छु यो सबै देखी। मैले धेरै कुरे, समयले सबै ठीक बनाउछ भनेर । अब कुर्दिन।" तर मैले लिसालाई भित्री कुरा केही भनिन।
"जिन्दगी एकचोटि बाचिन्छ। तिम्रो उमेर छ, रहर छ, तिमीले भोग्ने समय तिम्रो आफ्नै हातमा हुन्छ। म बिधवा हुँ, तिमीभन्दा धेरै जेठी। म अझै पनि डेट जान्छु। मन पर्‍यो भने केटालाई घरमा पनि ल्याउछु। मेरो शारिरिक आवश्यकता हुन्छ, म पुरा गर्छु। के लोग्ने मर्दैमा मेरो आबश्यक्ताहरु पनि मर्नु पर्छ भन्ने छैन।" लिसाको लोग्ने मरेर पनि रहरहरु ज्युदा छन, उ ती रहरहरु निर्धक्क पुरा गर्छे। मेरो लोग्ने ज्युदै छ र पनि मेरा रहरहरु ज्युदा छैनन। हामीमा कती असमानता।

"म तिम्रो कुरासँग सहमत छु। म यो विवाह नामको जालबाट निस्किन चाहन्छु।"
"तिमी पढेलेखेको छौ, तिमीसङ सीप छ, राम्रो काम छ। तिमी इन्डिपेन्डेन्ट छौ। तिमी किन सम्झौता गर्छौ बिहे जस्तो प्रितिसत्रात्मक परम्परासँग?"
"मलाई त्यो सबै थाहा छ। अब म सम्झौता गर्दिन।"
"तिमीले चाहयौ भने एक से एक केटा तिम्रो पछी पर्छन।"
"तर मलाई उनिहरुले शरीर मात्रै देख्छन। मेरो शरीरसँग मन पनि छ।"
"त्यस्तो आशा गर्दा दु:ख पाइन्छ। किनभने लोग्नेमान्छेहरु धेरै शरीरलाई त्रिप्त गर्छन्, मनलाई उनिहरु बुझ्न सक्दैनन।" लिसाको कुरामा सत्यता थ्यो।
"तिमीलाई दु:ख लाग्दैन , जब उनिहरु तिम्रो शरीरलाई "माल" वा "बस्तु" भन्दा बढी केही सोच्दैनन?"
"म सबैले त्यस्तै सोच्छ भन्ने ठान्दिन। जस्तो मेरो दोस्रो लोग्ने मेरो मनलाई राम्ररी बुझ्न सक्थ्यो, उ मेरो शरीर र मन दुबैलाइ खुशी पार्थ्यो।"
"एकप्रकारले हेर्ने हो भने उनिहरु पनि केबल शरीर मात्रै हुन। कुनै ठुलो, कुनै सानो!"
लिसा हासी। म हासे। हामीहरु हाँस्दै गर्दा सानो लोग्नेमान्छे देखा पर्‍यो। “मिस्टर हम्बल!” उसलाई देख्नासाथ मेरो अनुहारको रङ परिवर्तन भन्यो।
"के को हाँसो हो, लिसा?"
"सानो र ठुलो साइजको!" मलाई लिसाले अरु कुरा बताउला भन्ने डर लागि रहेको थ्यो।
" के को?" हम्बललाई कती चासो।
"सुइ को क्या!" मैले कुरा त बङ्याउन खोजेकी थे।
"कस्तो सुइ?" मलाई गहिरिएर हेर्दै सोध्यो उसले।
"निडल क्या त! १८ गेजको ठुलो हुन्छ, दुख्छ नि। त्यसैले २३-२५ गेजको युज गर्नु पर्छ बिरामीलाई।"
"ए, मलाई के थाहा त?"
"तपाइलाई थाहा हुनु पर्छ नि?" लिसाले दुइअर्थी कुरा गरी।
"सिकाउनुस् न त, त्यसोभए।"
"क्रेजीले सिकाउछे।" लिसाले जिस्काइ।
"मलाई प्र्याक्टिस पनि गर्नु छ। मैले कहिले सुइ दिएको छैन।" हम्बल सोझो पारामा बोलिरहेको थ्यो।
"पछी सिके भै हाल्छ नि।' मैले झर्को मानेर भने।
"किन? आज हुँदैन?" उसले मेरो नजिक आएर भन्यो। उसको आँखामा चन्चलता थियो।
"तिम्रो काम सुइ दिने हो? " म पनि औपचारिक बाट अनुपाचारिक भए।
"तिमीलाई के लाग्छ?" उ अझै मेरो नजिक थ्यो। मैले लिसालाई हेरे। उ कहाँ गै सकिछे। शायद उसलाई अप्ठ्यारो लाग्यो हामीलाई देखेर। ऊ कतिखेर बाहिर निस्की मैले देखिन।
"प्लिज! अरुले देख्छ। अली पर जाउ।"
"यहा कोही पनि छैन।"
"तिमीलाई थाहा छ म यहाँ काम गर्छु। यो जागिरबाट मेरो घर चल्छ।"
"सरी! मैले चाहिने भन्दा बढी बोले।"
"बातावरण हेरेर कुरा गर। जहाँ पायो त्यही जे पायो त्यही कुरा नगर।"
"तिमीसँग एकचोटि कुरा गर्नुछ। कहाँ भेट्ने?"
"किन?"
“के तिमीलाइ आजकाल राती निद्रा लाग्छ?”
"मज्जाले लाग्छ। म बिहान उठ्नै सक्दिन।"
"तिम्रो आँखाको मुनी बनेको कालो कालो धर्काले त्यसो भन्दैन। तिमी मुखले झुठ बोले पनि अनुहारले लुकाउन सक्दैनौ रहेछौ। हामी बिच जे भयो त्यो बारे एक चोटि कुरा गर्नुछ।"
"मेरो लोग्ने छ, तिम्रो गर्लफ्रेन्ड! कुरा गर्नु किन जरुरी छ?"
"त्यसैले त कुरा गर्नु पर्छ। म आफ्नो भावनाहरुसँग भाग्न सक्दिन। तिमी पनि सक्दिनौ।"

तर हामी भेट्ने कहाँ?
कुनै यस्तो ठाउँ जहाँ कसैले हामीलाई नचिनोस।
"मलाई डर लाग्छ।
"अब हाम्रो हरेक कदम डर र चिन्ताले रोमान्चक हुनेछ।"
"तिमीलाई रमाइलो लागिरहेछ?"
"थाहा छैन के लागिरहेछ। तर मलाई तिमीसङ लिफ्टमा बिताएको समय मेरो जिन्दगीको अमुल्य पल लागिरहेछ।"
"त्यस्तो तिमीले गर्नु हुन्थेन।"
"तिमीले पनि मलाई रोकेनौ। त्यसैले हामी दुबै जिम्मेबार छौ। प्लिज मलाई तिम्रो नम्बर देउ। "
"म दिन सक्दिन।"
"म कसरी तिमीसङ कुरा गरु?"
"मेरो इ-मेल लिउ!"
"अचम्मको मान्छे रैछौ, टेक्स्टको जमानामा इ-मेल कसले लेख्छ?"
"तेसो भए म सँग कुरा नगर!"
"कस्तो छुच्ची तिमी त! देउ मलाई इ-मेल उसले मेरो इ-मेल लियो।
लिसा कहाबाट टुप्लुक्क आइ। उसले हामी दुबैलाइ पुलुक्क हेरी, अनी आफ्नो धुनमा लागि। हम्बलले बिस्तारै मेरो हात तान्यो र कसैले नदेख्ने गरी लेख्यो उसको फोन न। मैले हत्तनपत्त आफ्नो हात ताने, मेरो मुटु ढुकढुक भयो। ऊ मेरो अनुहारमा मायालु पाराले हेर्दै निस्कियो। मेरो मुटुको "ढुक ढुक" लिसाले सुनी के सुनिन। मैले धेरै बेरसम्म सुनिरहे, त्यसमा "हम्बल"को नाम धड्किरहेको थ्यो।

क्रमश:  

रोचक प्रस्तुति ! अर्को भाग को प्रतिक्ष्या

Bhag 5 ramro chha. Malai euta kura khatki raheko chha. Ma patra ko sriman saririk roopma achhyam hunda hundai, yadi ghamanda narakhne, ma patra lai bujhne ra maya garne ani ma patralai kasto pariraheko hola bhanera bichar puryaune bhayeko bhaye, ma patrako jibanma basanta nai na aayepani sisir jasto kathyangrido hundaina thiyo ki? Nari patralai saririk sambandha bhanda badi maya premle mahatwa rakhchha bhanne suneko ho. Tara tyo kun had samma ho? Saririk samparka rahit tara afulai bujhne, samman ra maya garne purush manya hunchha ki hundaina?

Nepchat,
Thanks!

Chicagoan,
"शारीरिक सम्पर्क रहित तर आफुलाई बुझ्ने सम्मान र माया गर्ने पुरुष मान्य हुन्छ कि हुदैन? "
This is a great question I always want to do more research in the future if women tell the truth. Surprisingly no female reader is commenting in this story.
This reminds me of an old joke I heard somewhere. There were young girls in the meeting and they were discussing about what type of man they like to marry. Everyone was saying that a man should have a good heart and caring. He should love unconditionally and romantic. Blah blah blah. Suddenly their instructor asked a question "What if this man has every quality as every girl wanted but no d$$k. Will you still want to marry him? " There was a long silence in the room. No girl answered that question.
I am sorry if this joke is inappropriate for some readers.

अति राम्रो.. रोमान्चक कथा .. अर्को भाग को व्यग्र प्रतिछा मा..

Hi Eklopan,

la aayo, taaja taaja bhaag- 6.

Thanks for waiting!

CL

भाग-६

"तेसो भए म सँग कुरा नगर!"
"कस्तो छुच्ची तिमी त! देउ मलाई इ-मेल उसले मेरो इ-मेल लियो।
लिसा कहाबाट टुप्लुक्क आइ। उसले हामी दुबैलाइ पुलुक्क हेरी, अनी आफ्नो धुनमा लागि। हम्बलले बिस्तारै मेरो हात तान्यो र कसैले नदेख्ने गरी लेख्यो उसको फोन न। मैले हत्तनपत्त आफ्नो हात ताने, मेरो मुटु ढुकढुक भयो। ऊ मेरो अनुहारमा मायालु पाराले हेर्दै निस्कियो। मेरो मुटुको "ढुक ढुक" लिसाले सुनी के सुनिन। मैले धेरै बेरसम्म सुनिरहे, त्यसमा "हम्बल"को नाम धड्किरहेको थ्यो।

"तिमी त कस्तो डरछेरुवी!" हम्बलको पहिलो इ-मेल खाली एक लाइनको थ्यो।
"तिमी कतिको बहादुर छौ त?" मेरो प्रश्न थ्यो।
"म जे पनि गर्न सक्छु तिम्रोलागी।"
"यो डाइलग त पहिला पनि सुनेको हो। नयाँ कुरा गर।"
"तर म जुन तारा झार्न सक्दिन। म सँग साधारण मुटु छ। त्यसमा तिमीलाइ राख्न सक्छु।"
"त्यहा त अरु कोही पनि बस्छ हैन र?" मैले अप्रत्यक्ष रुपमा उसलाई सोधे।
"बस्न त धेरै जना डेरा बसे अनी छोडे तर तिमीलाइ म सधैंको लागि राख्न चाहन्छु।"
"मलाई भोली के हुन्छ थाहा छैन। सधैंको लागि कसरी भन्न सक्छु।"
"हुन त! मेरो पनि भोली को ठेगान छैन।" "किन हामी धेरै कुरा सोच्दैछौ? " भोली के हुन्छ कसैलाई थाहा छैन। आज तिमी छौ र म छु। बस यती काफी छैन?"
"तर आज पनि त तिमी टाढा छौ। मैले चाहेर पनि तिम्रो स्पर्श पाउन सक्दिन।"
"मेरो लागि त तिमी धेरै नजिक छौ। यही मेरो मुटु भित्र" उसले त्यसमा हार्ट्को इमोजी पठाएको थ्यो।
"म तिमी भन्दा धेरै बर्ष जेठी छु। मेरो छोराछोरी छन। लोग्ने पनि छ। म बिबाहित हुँ।"
"के विवाह हुँदैमा प्रेमको आयु सकिन्छ? प्रेम त यसै हुन्छ। बिना कारण, बिना स्वार्थ, बिना बिचार। सबै कुरा सोच्यो भने त प्रेम हुँदैन, ब्यापार हुन्छ। यो सबै नियम त समाज को हो।"
"मलाई मेरो चिन्ता लाग्दैन। तिम्रो पीर लाग्छ। तिमी एउटा राम्रो मन भएको मान्छे। कतै तिमीलाइ धेरै दु:ख हुन्छ कि भनेर।“
"त्यसको मतलब तिमी मलाई मन पराउछौ। मेरो बारे सोच्छौ।"
"त्यो त तिमीलाइ थाहा छ। मेरो आँखाले के भन्छ ?"
"मलाई थाहा छ। तिम्रो मनमा पनि म छु भनेर।" उसले लोल को इ-मोजी पनि पठाएको थ्यो।
"कसरी थाहा पायौ?" मैले पनि लोल पठाएँ।
"मेरो आँखाले तिम्रो मनको एक्स्-रे गर्छ नि त!"
"खुब जान्यौ मेरो मनको कुरा! अहिले तिमी को सित छौ?"
"तिमी सित!" फेरी उसले लोल पठायो।
"बदमास!" मैले रिप्लाई पठाएँ।
*******************************************************************************************
बेलुकी म घर फर्के। घर सुनसान थ्यो। छोराछोरी कलेज फर्किसकेका थे। घर एक्लो थियो। घरमा मान्छे भए पनि नभए पनि घर आजकाल शुन्य नै हुन्छ। मलाई मुवी हेर्न मन थियो नेटफ्लिक्स्मा। चस्मा बिना म धमिलो देख्थे। त्यसैले मैले मुविको लागि मात्रै भनेर राखेको चस्मा भेटिन। मेरो बेड्साइड् टेबलमा हुन्थ्यो चस्मा। तर थिएन। कोठाभित्र कही नभेटे पछी मैले लिविङ रुममा खोजे त्यहा पनि थिएन। लिबिङ रुममा जादै गर्दा मैले कसैले बोलेको जस्तो सुने। हैन, कसैले मलाई बोलाएको जस्तो थियो। ऊ आफ्नै कोठाबाट लर्बरिएको आवाजले मलाई बोलाई रहेको थ्यो।

"यता आउ त!"
"किन?" उसलाई लागिसकेको थ्यो। म झगडा गर्न चाहन्थे। ऊ खाटमा बसेर सुतेर मेरो चस्मा लगाइ रहेको थियो।
"तिम्रो चस्मा खोइ?" मैले सोधे।
"हरायो।" उसको जवाफ।
"मेरो चस्मा किन लगाएको?"
"मेरो चस्मा हरायो भन्छु!"
"मैले चाँही लाउनु पर्दैन?"
"हेत्तेरी! कस्तो निहु खोज्ने यो आइमाइ? मेरो चस्मा पाए पछी दिन्छु नि!"
"मलाई नेट्फ्लिक्क्स हेर्नु पर्‍यो। देउ, मेरो चस्मा।"
"पहिला मलाई उठाउन, यार। तिम्रो चस्मा म खान्न क्या क्या!"
"आफै उठ्न सक्दैनौ?"
"कस्तो दया नभएकी आइमाइ। यस्तोमा त शत्रुले नि मद्दत गर्छ यार। अली धेरै भएछ क्या आज। मलाई बाथरुम जान पर्‍यो। छिटो प्लिज।"
“सबभन्दा पहिला त उठ्न नसक्ने गरी किन खान पर्‍यो?”
"थाहा हुने गरी कसले रक्सी खान्छ? ए, बाबा! आफुलाई पिसाब लागिसक्यो, उसलाई चाँही हाजिरजवाफ प्रतियोगिता छ।""
"अरु बेला त वास्ता गर्दैनौ त। अहिले उठाउन त मै चाहिदो रैछ त तिमीलाइ।"
"हे भगवान! कुन जुनिको पापले मैले यस्तो श्वासनी पाएछु!" भन्दै उसले जिउ उठायो, आधा पनि नउठ्दै फेरी बेडमा ढल्यो।
"ल, देउ तिम्रो हात!" मैले उसलाई उठाउन कोशीश गरे।
"मलाई मात्रै उठाउ। हात उठाउने हैन।" ऊ जोक गर्दैथ्यो, मैले उसलाई हात मात्र समाएर उचाल्न सकिन। अलिकती घोप्टो परेको थिए। मेरो खुट्टा भुइमा खसेको उसको टि-सर्टमा अल्झ्यो र म झन ऊ माथि नै लडे।
ऊ हाँस्यो। म उसको अगाडि हासिन। रिस उठ्यो तर भित्र भित्र हासे।
"अब हामी दुबै जना लडे पछी कसले कसलाई उठाउने?" ऊ मरी मरी हाँस्दैथ्यो। म हत्त न पत्त उठे।
"सुन त!"
"के?"
"तिमी कथा लेख्दैछौ है साझामा?"
म झस्के। उसले कसरी थाहा पायो? मैले उहिले एक चोटि धाक देखाएकी थे। मेरो साझामा फ्यानहरु छन भनेर। तर मलाई उसले साझा हेर्छ भन्ने थाहा थिएन।
"किन?" मलाई डर लागेको थ्यो।
"तिम्रो कथामा म हिरो हुन्छु कि विलेन?" उसले ब्यङ गर्‍यो।
" म अरु कसैलाई किन पात्र बनाउछु। मेरो कथाको हिरो पनि मै हुँ र विलेन पनि मै। “
मैले सम्झे, कतै पढेको कुरा। “ तिमीलाइ थाहा छैन लेखकलाई कहिले रिस नउठाउनु। यदी चाह्यो भने लेखकले अनायासै पात्रको मृत्‍युको कथा लेख्न सक्छ।“
"ठिक छ, कलम तिम्रो, कथा तिम्रो, तर बदनाम म!" उसको आवाज सानो हुँदैथ्यो, उसलाई निद्रा लागेको जस्तो थ्यो।
"तिमी उठ्ने की न उठ्ने?" मैले सोधे।
"भैगो, नउठ्ने।" ऊ आँखा बन्द गर्न लागेको थ्यो।
"मेरो चस्मा देउ!"
"लग!" मैले चस्मा लिए। ऊ घुर्न थालयो। उसको दारी फुल्न थालेको थ्यो। कपाल जिङरिङ्ग थ्यो। मैले उसको  निदाएको अनुहार हेरे र सम्झे यो त्यही अनुहार थ्यो, यो उही मान्छे थ्यो, जसलाई मैले धेरै अघी मन पराएको थिए। आफ्नो बनाएको थे। तर अहिले यही अनुहार, यही मान्छे मलाई किन मन पर्दैन? मान्छे बदलिएको की  समय?

पहिलो चोटि उसलाई मैले कलेजमा भेटेको थे। म चन्चल, बोल्ने, हास्ने। ऊ एकदम गम्भिर। मलाई क्लास बँक गर्दै मुवी हेर्न जानु पर्ने। ऊ सधैं पढाईमा मस्त। उसले मलाई कहिले हेर्न थालयो मलाई थाहा भएन। मेरो साथीहरु भन्थे, "तिमीहरुको जोडी आकाश जमीनको फरक छ, केही मिल्दैन।" त्यतिखेर मलाई ती कुराहरु त्यती वास्ता लागेन। बिहेको केही बर्ष सम्म ऊ खुलेर बोल्ने भइसकेको थ्यो, बिस्तारै बिस्तारै ऊ फेरी बन्द किताब जस्तै हुन थालयो। मलाई उसको मनभित्र के भैरहेको छ भन्ने कुरा बुझ्न एकदम गार्हो थ्यो।

Ma patra lai kathin paristhiti chha. Naya Prem palaundaichha ani sang sangai purano jimwebari le pani chhodeko chhaina. Depression sikar bhayeko naam ko matra bhaye pani sriman tyo bhanda pani badi balbachchaka ba, kasari chattakai chhodnu depression ko sikar bhayeko bela. Yo “ rock and a hard place” ko awastha ho.

Hi Chicagoan,

"Rock and a hard place", well said.

I use Unicode 3 for writing. I think it does not type many Nepali words accurately. Plus when I type in Unicode and paste in word. A word like "thalyo" will be "thalayo" in the word.
Is there any other way to type Nepali accurately?
Please suggest!
CL